Onze reis naar het Noorderlicht

Twee en een halve week geleden kwamen we weer 'terug' en ik vond dat ik nog wel een soort van afsluiter voor deze blog moest hebben. Het leven is weer begonnen. Zoals het leven ervoor en voor velen begint na een zomervakantie. School voornamelijk. Heel dubbel gevoel allemaal!

 De tijdelijke bewoners in ons huisje hebben veel meegemaakt. Twee van onze buren zijn dood. Een behoorlijk plotsklaps.
 Het enge is, dat het om de twee buurmannen gaat die echt onsympathiek waren, overlast veroorzaakten of slecht naar hun vrouw of vrouwen waren.
 Het was een grote reden niet terug te willen gaan naar de woning. Nogal tegenzin eigenlijk. De dag voordat ik weer mijn sleutels van de woning ophaal, is de buurman gestorven. Kan het niet laten te denken: heb ik superpowers? Geloof me, de buurman was erg en werd erger (van wat ik hoorde) en vele omwonenden voelen dan ook geen medeleven.

 Ik zit in de auto, weer naar mijn vader, want ik ben nog steeds liever daar dan in mijn eigen huisje. Er i...

Een bende (opruimen, spelen en in lichaam en hoofd, en deze blog) (Hol i Tjeldsund, Noorwegen, 3-11 augustus) Ze gamet op de computer wel wat teveel. Ik maak de bedden op, stofzuig, boen, dweil, doe de afwas, stofzuig en leukste is de gasten verwelkomen, hen hun kamer laten zien en waar alles te vinden is. Helpen bij vragen.

 We kwamen zaterdag aan. Met moeite heb ik dat terug berekend. De dagen zijn een brei.
 Bij de Airbnb waren we eerder zoals in een van mijn eerder blogs te lezen was. Toen waren we er twee weken en later een paar dagen. Nu blijven we er totaal een kleine anderhalve week. Ik heb nu vier dagen zo’n vijf uur per dag gewerkt. Ik word niet gedwongen uren te maken, maar in ruil mag ik hier gratis verblijven en gebruik maken van het eten, die zij ook speciaal voor mij aanschaffen.
 Gelukkig kreeg ik ook de benzinekosten vooruit betaald. Ik ben bijna blut en heen en weer hiernaartoe had ik zelf niet kunnen veroorloven. 

 Terug . . . ik wil er niet aan denken. Iemand noem...

Roadtrip door Nederland, Duitsland, Denemarken, Zweden tot aan Bodø in Noorwegen , 27 juli - 2 augustus)


 Lang duurde het voor we weer uit Nederland konden vertrekken, maar nu ben ik weer in Noorwegen. Boven de poolcirkel waar het mooier is. Wilder. Vrijer. Leger en voller tezamen.
 Het is er ook in de zomer prachtig, maar niet zo magisch als het winterse bergrijke landschap. Velen hier zien na zeven maanden sneeuw niet het magische er nog van in en dat begrijp ik. Ik houd ook van zon, maar liefst in een winterlandschap, waar ik letterlijk en figuurlijk kan ademen.

 Dit is een van de moeilijkste tijden in mijn leven. Gisteren zat ik nog bij een spoedhuisarts omdat er iets mis leek met mijn baarmoeder. De echo moet nog, maar verder niets ernstigs kwam er uit. Alhoewel ik dacht aan een vroegtijdige mislukte innesteling. Het woord miskraam is wel wat zwaar voor iemand die gewoon een spiraaltje draagt en een na een zware zwangerschap, bevalling en ouder wordend het wel voor gezien houdt...

Het heen en weer krijgen (Lille en Crannes-en- Champagne , Frankrijk, en weer Nederland 5 - 14 juli) Terug bij af. Nederland. Ik ben daar weer. Gekomen na de hitte, astma, hooikoorts en de Fransen die verwachten, bijna eisen, dat je Frans spreekt. Ik, die slecht in talen is en het strest als dat of wat dan ook moet, voelde mede daardoor niet de band met Frankrijk.
 Wat duidelijker werd: ik miste Noorwegen. Minder ziek zijn, maar vooral de zee in combinatie met de (veelal besneeuwde) bergen. De mensen die mij er welkom heette. Waar ik warm bij voelde. Zal het er weer zijn, dat gevoel wanneer ik terug ga?

 Waarschijnlijk kom ik daar volgende week achter. Financieel zit ik krap en de benzine kosten zijn niet bepaald subtiel. Toch wil ik gaan. Ik wil weten of het is zoals voorheen of die rust van daar ook weer wat neerdaalt op mijn dochter. Bedoel niet dat ze ooit rustig steeds zal zijn of hoeft te worden, wel de soms toch best boze buien die terug keerden in Hamar waar de bergen, het ...

Vraagtekens: bore out en nieuwe start (Veltem-Beisem, België, 29 juni- 4 juli) Na drie en een halve week stop in Nederland zijn we eindelijk weer vertrokken. Met veel dubbele gevoelens. Niet omdat ik Nederland had gemist of wilde blijven, allerminst. Soms ben je té broken hearted om echt een mooie start van je reis te maken.
 We zijn nu bij goede kennissen in België. Onze eerste stop. Een bekende plek. We zijn er twee keer eerder geweest. De twee katten Izzy en Iggy herken ik wel, maar moet even aan ze weer wennen na alle andere katten op onze reis. Ze lopen soms om mij heen, waarschijnlijk omdat ik ze aandacht geef en ze hopen op voedsel. Aan de andere kant hoop ik een beetje dat ze Viviane ook nog een beetje herinneren. 

De nacht was weer wennen. Het is me té warm en gevuld met kerkklokken die hardnekkig luiden. Er is weer allerlei menselijk geluid. Vliegtuigen, auto’s, gehuil van een kind ergens, een grasmaaier die alle bloemetjes plat wegmaaien en nu wordt er ergens een heg gesnoe...

Verweg en dichtbij (Hamar (NO), Varberg (SE), Ommerschans (NL), 1-5 juni)

 We blijven een extra nacht. Zo moe als we zijn, hebben we dat nodig. Hij, mijn liefde, zegt me al, dat is het minst mooie uitzicht tot nu toe en verrek dat klopt. Naarmate we Nederland bereiken verblijven we veelal in steden in het centrum, dat veelal al lager ligt. Nu zijn de bergen al verdwenen en de heuvels worden ook steeds lager. De hooggelegen huizen waar je over een stad naar de besneeuwde bergen kijkt, zijn er helaas niet meer. 

Ik ben nu terug in Ommerschans, vlakbij Ommen waar er een huurhuisje staat op mijn naam. Deze is onderverhuurd.
 Bij mijn vader ben ik nu. Al is mijn moeder er niet meer is, ligt haar as er uitgestrooid en voelt het nog als het huis van mijn beide ouders.
 Alles is zo groen. In deze oh zo werkelijke omgeving, omdat ik het zo goed ken, maar ook bevreemdend, omdat een reis meer dan alleen bestaat uit nieuwe dingen zien en afstand afleggen. Ook en vooral bestaat het uit nieuwe men...

Onder de poolcirkel (Sandnessjøen, Trondheim, Hamar 25 -31 mei)

 De zon verdwijnt steeds verder achter de wolken. Met onze dunne jasjes aan is het net te doen. In de auto staat het dat het 14,5 graden buiten is. De smeltende sneeuw speelt de wind frisser. We rijden verder. Binnen een half uur is het landschap van dennenbomen en loofbomen en bruinige aarde veranderd in een golvend koud wit landschap zonder enkele boom. De auto leest 3,5 graden af. 
Daarom, dacht ik, gaan de ruitenwissers minder, alsof ze de snelle overgang niet aankunnen. 

Een bord informeert dat we op de rand van de poolcirkel komen. Bij een informatiecentrum omgeven door dikke lagen sneeuw, die ruim anderhalf meter hoog zijn, vrijgemaakt voor auto’s en voetgangers, stappen we uit. We kopen een kaart en een knuffeltje, spelen even voor rijke toeristen. Sla echter de koffie en goede jassen waarnaar ik kijk over. Low budget is soms lastig, maar heeft zijn charme. Je zoekt de wereld buiten commercie meer op en ziet eige...

Zoute getijstromingen, poolcirkel en bok! (Bodø, onderweg naar Sandnessjøen, 17-24 mei)


 De natuur in Noorwegen ben ik weg van. De mensen zijn hier soms wat afstandelijk, maar sympathiek en erg fijn. 
 Toch mis ik soms hele andere huizen en vooral andere interieur. Dat je het gevoel hebt in een totaal ander land te zijn. Zoals de huizen in Peru waar de eerste verdieping er geregeld nog niet op staat. Op het platte dak, waar een verdieping nog kan komen, steekt metaal uit, wachtend tot er gezinsuitbreiding, een koper of geld is. 

 We bezoeken de Saltstraumen , een half uurtje rijden van waar we verblijven in Bodø. Dit is een van de sterkste getijstromingen in de wereld. Ergens lees ik de sterkste. Hangt ook af wanneer je het bezoekt. De tijden zoek ik op.

 We gaan met zijn drie. Onze aardige sympathieke host gaat mee. We verbleven eerder bij hem. Misschien vertelde ik toen al dat hij Turks is en gevlucht is naar Noorwegen. In deze wereld zijn nog teveel regimes, als niet alle, in me...

Een halo in de windveren (Tromsø, 12-18 mei)

 Op de foto’s is het te zien. Met het blote oog is het lastig kijken in de felle zon. Een halo om de zon. Een soort van ronde regenboog door de ijskristallen in de lucht. Deze wolken van ijskristallen noemt je cirrus, windveren of vederwolken. Ik noem ze: mooi! 
 Even later lopen we op blote voeten, zij in hemdje en broekje, ik in rokje en dun truitje. Het is maar 7 graden, maar doordat er weinig wind is, het zonlicht op het hout weerkaatst, voelt het warm. Ik verbrand heel lichtjes mijn neus, zoals altijd. 

Zij tekent, ik lees over the Artic Cathedral die we bezocht hebben. (Zie twee foto's onderaan en voor meer mijn instagram: vivianerose1 ) Niet omdat we gelovig en zeker niet religieus zijn, maar vooral om het gebouw zelf vond ik het interessant het te bezoeken. Daarnaast om wat te doen te hebben en geen cultuurbarbaar te worden of van mijn dochter te maken. Heerlijk buiten in de zon. Een dag eerder liepen we een heuvel op, nog deel...

Kleine wereld, van wolken vallen, een marineschip en ook nog Eurovision (Tromsø, 8 - 11 mei)

 Voor het eerst voel ik heimwee of wat er op lijkt. Mijn huisje. Niet om mijn huisje zelf, maar om de rust even niet in te hoeven pakken en urenlang te moeten rijden. Ik had dit keer langer rust gewild en nodig gehad. De host ging dus weg op vakantie, vandaar. De natuur in Hol i Tjeldsund en omgeving zijn we verliefd op geworden.

 Dezelfde weg kiezen, terwijl de weg met meer kilometers sneller was geweest, is niet slim. Deze heeft hobbels, gaten en scheuren en het sneeuwt ook nog eens. Ik ben al té ver om weer om te draaien. 
 We komen langs stukken vol met sneeuw, vers gevallen sneeuw en andere plekken waar niets meer ligt. Dit is afhankelijk van of het aan het water ligt, tussen de bergen is en of het de zonnige of schaduwzijde van de berg is. Tussen de wolken en het sneeuwen de zon even zien, brengt vervreemdend licht met zich mee.
 
Heel soms mis ik ook het zomerse weer dat nu al in Neder...

De vrijheid zingt (Hol i Tjeldsund, 5 - 7 mei)


 Het blijken er geen vier maar vijf te zijn. Elanden. Onze host brengt een verrekijker. Ik had er ook al een gepakt, maar de zijne is beter.
 (Zie onderaan een video.) Hij zegt hoe uniek vijf bij elkaar zijn. Eerder al zagen we een onderzeeboot. Ik zeg hem dat ik het gewoon aantrek: zeldzame dingen. Al ben ik niet spiritueel, als zij dat denken, dat ik bijzondere dingen aantrek, dan groei ik bij ze in waarde grap ik tegen de host.
 'Zij' is een groep mensen die hier al langer zitten. Worden af- en aangevuld met andere spirituele mensen. Chakra’s, mediteren, yoga en andere spirituele dingen gebeuren er. De host zegt ook niet spiritueel te zijn, maar kan het hebben en maakt grapjes over mij, over mijn ongemakkelijkheden met spiritualiteit, waar ik wel om kan lachen. Ik kom van een familie die in reïncarnatie, een ziel en in vorige levens gelooft. Ze geloven ook in een soort van god of goden of creatie. Nooit helemaal geweten hoe ze...