Een bende

Een bende (opruimen, spelen en in lichaam en hoofd, en deze blog) (Hol i Tjeldsund, Noorwegen, 3-11 augustus)

Ze gamet op de computer wel wat teveel. Ik maak de bedden op, stofzuig, boen, dweil, doe de afwas, stofzuig en leukste is de gasten verwelkomen, hen hun kamer laten zien en waar alles te vinden is. Helpen bij vragen.



We kwamen zaterdag aan. Met moeite heb ik dat terug berekend. De dagen zijn een brei.

Bij de Airbnb waren we eerder zoals in een van mijn eerder blogs te lezen was. Toen waren we er twee weken en later een paar dagen. Nu blijven we er totaal een kleine anderhalve week.
Ik heb nu vier dagen zo’n vijf uur per dag gewerkt. Ik word niet gedwongen uren te maken, maar in ruil mag ik hier gratis verblijven en gebruik maken van het eten, die zij ook speciaal voor mij aanschaffen.
 Gelukkig kreeg ik ook de benzinekosten vooruit betaald. Ik ben bijna blut en heen en weer hiernaartoe had ik zelf niet kunnen veroorloven. 



Terug . . . ik wil er niet aan denken. Iemand noemde het een patstelling. Even opgezocht en ja, dat klopt. Ik word al depri van het idee terug te moeten, maar zie hier wonen in Noorwegen ook als benauwend, waar ik weer in een systeem wordt geduwd met regels en op één plek verblijven.


Het weer bekoort mij. Nu hooguit 14 graden en in Nederland boven de 30. Horror!

Werken met een kind is lastig. Meestal zit ze dan achter de computer. Een keer hielp ze mee en dat doet ze dan erg goed, maar als iets niet lukt of gaat zoals ze het wilt, dan kan ze nogal drama maken en dan moet ik eerst dat weer oplossen voor ik verder kan.

 (Op de foto kijkt ze zo, omdat ze weet dat ik een foto aan het maken ben. Ze is me er eentje!)

Ik was vergeten hoe graag ik ook gastvrouw ben. Het is zo boeiend alle verschillende mensen te ontmoeten uit verschillende landen. Ik mag niet bevooroordeeld worden, maar merk dat bepaalde landen de mensen gewoon gemiddeld echt leuker zijn. Frankrijk komt er weer beroerd van af. Kom op Fransen doe mijn vooroordelen teniet!



Bij onze host in Bodø was het goed. Hij gaat verhuizen naar Oslo, daar studeren en had er wel veel stress door, omdat hij al een vliegticket had, maar geen adres. Hooguit voor een paar daagjes. Ondertussen was hij alles aan het verkopen of gratis aan het weggeven. Dus de sfeer was anders dan de vorige keren dat we er waren. 

Ik vind het fijn nu hier in Hol i Tjeldsund even wat te werken en een beetje zelfstandiger te zijn. Mijn lichaam blijft er niet goed aan toe en ik ga wanneer terug in Nederland een echo laten doen.

Beverbende, om het over iets anders dan drama te hebben, het kaartenspel was een groot succes. De andere surfer uit Duitsland die ook er twee nachten was, wilde het steeds spelen. Er waren vijf talen in the house: Engels, Duits, Noors, Turks en Nederlands. En dat ging geregeld mis met het schakelen.


In de week daar waren er elke keer weer gasten uit vooral Turkije, maar ook Syrië, Macedonië en Noorwegen. Ik merk hoe ik mij altijd zo thuis voel met mensen die uit Turkije komen en ook uit die richting. Alsof ik thuis kom. De gesprekken zijn gelijk vrolijk, diep, luchtig, eerlijk en vrij. Met Turkse thee (çay) erbij, voelt het gelijk als hele goede kennissen en ik voel mij raar genoeg als vrouw en wat betreft mijn uiterlijk zo weinig beoordeeld.

Een van de Turkse mannen begon uit zichzelf over dat wat hem opviel in Noorwegen nu hij er drie jaar woonde: de druk op uiterlijk en kleding. Raar, genoeg herken ik dat ook, ook uit Nederland. Terwijl er in Turkije ook veel macho mannen rondlopen en vrouwen met geen make-up maar plamuur op. En toch! Wat is dat?



Vanwege de politiek en als vrouw alleen ga ik niet zo heel graag naar Turkije, maar mis het soms ook. Als ik geld had, zou ik erheen rijden en Niamh een andere cultuur laten zien.

Raar genoeg vragen mensen mij meer uit Arabische landen of Latijnse nooit: waar is de biologische vader? (Ik kan die vraag niet meer hebben! Stel je voor: Hee, jullie zijn een stel, maar wel gelukkig samen en goede ouders? Moeten jullie niet uit elkaar om betere ouders te zijn? Ik zou soms zulke vragen gewoon als reactie terug willen stellen.)

Voor wie het niet weten, my best gay friend is Turks en reisde ik mee naar Turkije, ben met een Turkse man ooit lang geleden getrouwd geweest en ben gelift naar Turkije en heb gewerkt in Istanboel. Ook als gastvrouw van een groot drie verdiepingen restaurant.

Gelijk dat makkelijke was een verademing. Ik voel me vanwege verdriet en alles momenteel niet sociaal, maar mijn host was verbaasd toen ik dat zei. 

Moet je voorstellen als ik in mijn element ben . . .

Beverbende werd er geregeld bij gehaald. De allerlaatste keer won onze host dan eindelijk. Gisteren speelden we ook in de Airbnb met een stel die uit Duitsland kwamen. Ze waren spelletjes aan het spelen en vroeg of ze ervan hielden en toen bood ik aan om samen dit spel te spelen, dat ze niet kenden. Ze heeft gelijk de naam genoteerd en gaat het aanschaffen. Mijn meid won weer. 


Eergisteren zochten we paddenstoelen. Cantharellen, Eekhoorntjesbrood en een oranje paddenstoel waar ik de naam niet van weet die zij hier aanraadde en makkelijk te herkennen was. Dus aten we die avond paddenstoelen.

Geen elanden, geen vossen, wel wind, regen, soms zon, geweldige wolken en een regenboog.



Het werken is fijn. Vandaag even een rustdagje, na vier dagen. Voor mijn gevoel en mijn hoofd is het werken een verademing, maar voor mijn lichaam, die nog niet oké is, niet.

Ik ben vaak tot voorbij middernacht bezig. Afsluiten, kaarsjes uitblazen, opruimen keuken en laatste was opvouwen. Ik kan daarna niet altijd slaap vatten. Gisternacht piekerde ik niet, maar bleef maar rustig (voor de spirituele lui, en voor ze weer met hun quotes gaan gooien: positief) nadenken. 


Mijn leven is een bende, maar ik ben te moe om het te stofzuigen, boenen en opmaken. Ik weet even niet waar te beginnen en blijf aan de gang.