Je ne parle pas français, j'aime la Norvège

Het heen en weer krijgen (Lille en Crannes-en-Champagne, Frankrijk, en weer Nederland 5 - 14
juli)

Terug bij af. Nederland. Ik ben daar weer. Gekomen na de hitte, astma, hooikoorts en de Fransen die verwachten, bijna eisen, dat je Frans spreekt. Ik, die slecht in talen is en het strest als dat of wat dan ook moet, voelde mede daardoor niet de band met Frankrijk.

Wat duidelijker werd: ik miste Noorwegen. Minder ziek zijn, maar vooral de zee in combinatie met de (veelal besneeuwde) bergen. De mensen die mij er welkom heette. Waar ik warm bij voelde. Zal het er weer zijn, dat gevoel wanneer ik terug ga?



Waarschijnlijk kom ik daar volgende week achter. Financieel zit ik krap en de benzine kosten zijn niet bepaald subtiel. Toch wil ik gaan. Ik wil weten of het is zoals voorheen of die rust van daar ook weer wat neerdaalt op mijn dochter. Bedoel niet dat ze ooit rustig steeds zal zijn of hoeft te worden, wel de soms toch best boze buien die terug keerden in Hamar waar de bergen, het zicht verdwenen was en verkeer en alles wat onrustiger werd.
Ook boven de poolcirkel blijft ze wie ze is, maar het leek anders. Lag dat deels aan mij? Dat betwijfel ik. Ze is nauwelijks nog negen en vraag haar geregeld nog te wachten met puberen. Na school kwam ze altijd moe en buiig terug.



Lille. We liepen zeker tien kilometer. De stad groeide beetje aan mijn wensen van genieten. Ik was ooit een stadsmens. Lima, Istanbul, São Paulo. Ik ben er langer geweest. Ik was ook iets langer in de iets kleinere steden: Belfast, Praag, Zagreb, Sarajevo, Berlijn, Cuenca en al. Leefde in Nederland eerder in Groningen en Den Haag.
Nu ouder wordende, met een kind en de gewenning van in een klein stadje wonen, is dat veranderd. Wellicht komt de stadsmens in mij terug. Dat gevoel kwam in Lille eventjes. Dat bruisende, levendige en minder saaie. Ik kon altijd goed mijn weg in de mensenjungle vinden.



We vonden een vegan tentje en ik kon eindelijk van wat vegans en een goede espresso genieten. Mijn meid tekende ondertussen. Daarna het plein op, waar er hard muziek op stond en er slingers met Franse vlaggetjes werden opgehangen en daarnaast een andere vlag. Ik denk, nu net opgezocht, dat het de Algerijnse vlag was. We liepen nog lange stukken, terwijl ik ondertussen weer een van de, serieus!, meer dan het 400ste verhaaltje moest vertellen aan mijn meid.
Soms is het dan lastig genieten, rondkijken en rust voelen, want moet constant creatief zijn. De hitte drukte mijn denken weg.



De host was aardig, maar voelde me toch ongemakkelijk. Ik voelde steeds bewust dat ik niet Frans kon, of bar weinig, zo niet gewaardeerd wordt door Fransen. Of ze Engels hebben gehad, het kunnen of niet, de moeite willen ze niet doen.
De meid van de host erna zei ook, zelf half verbaasd, dat ze er vanuit gaan dat iedereen Frans kan. Als ik zou zeggen, ik host je in Nederland, maar je moet Nederlands praten . . . Dat idee is al vervreemdend om een reiziger, die ergens tijdelijk is, dat van te eisen.

Tweede host was in Crannes-en-Champagne, in de buurt van Le Mans. 

Ik kon niet echt genieten van ook deze plek. Het was een heel klein dorpje. Super mooi om te zien. Mooie tuin waar we verbleven. Toch weer niet echt die klik en lichte druk van de verwachting dat je  Frans moet praten, maar ook teveel het gevoel dat ik op vakantie was en niet op een reis.


Ik schreef een van onze favo hosts uit Noorwegen kort. Dat ik haar en haar familie miste. En dan de reactie, dat ze aan mij denkt, en vaak eigenlijk schreef ze erbij.
Andere host in Zweden vroeg ik, of we weer welkom zouden zijn, ze zegt: dat hoef je niet eens te vragen!
Zo welkom voel ik me dan. Andere host ook gelijk: laat maar weten wanneer je komt. Momenteel heb ik naast veel geven van liefde, ook graag wat terug en nodig….

 Wat zachtheid en uiteindelijk ook lol in het leven.

De verhalen over Frankrijk had ik mooi kunnen verwoorden. Over de velden met zonnebloemen, mijn (nieuwe tweedehands) auto die als een racewagen klinkt soms, de andere couchsurfer uit Boston die zo chill is en Frans wat kan en probeert dus aan liefde wint van het gezin waar we verblijven, de vliermuisjes die dicht langs ons heen vliegen, de nachtwandeling in een dorp zonder straatverlichting en we vergezeld worden door een voller wordende feller schijnende maan, want vervuiling is er wel drastisch minder.
Of ik kan vertellen over hagedisjes kijken, onze vermoeiende onder-weg-zijn om naar het meer te gaan, de verlaten dorpen en steden waar we langs komen, verbaasd van het weinige buitenleven met dit weer, maar misschien omdat de vakantie daar eerder begint en iedereen weg is. De levende krabben in een supermarkt en hoe verdrietig mijn meid en ik daar van zijn geworden. Hoe we 8,5 uur ruim terugrijden, naar Nederland, om 02:30 aankomen en mijn meid toevallig net ontwaakt uit haar slaap. (Echt super, super schattig was ze!)



Hoe ik terug wil naar de bergen, de zee, mijn gezondheid en de mensen die ik daar ken. Hoe mijn hart breekt in duizend stukjes de man in mijn leven achter te laten(, al kiest hij niet voor mij, ik die connectie niet kwijt met hem wil). Hoe ik wil ontdekken of ik over een half jaar wil:



Emigreren naar Noorwegen.



Dus toch weer gaan Naar het Noorderlicht.