Een reis dat start in vraagtekens

Vraagtekens: bore out en nieuwe start (Veltem-Beisem, België, 29 juni- 4 juli)

Na drie en een halve week stop in Nederland zijn we eindelijk weer vertrokken. Met veel dubbele gevoelens. Niet omdat ik Nederland had gemist of wilde blijven, allerminst. Soms ben je té broken hearted om echt een mooie start van je reis te maken.


We zijn nu bij goede kennissen in België. Onze eerste stop. Een bekende plek. We zijn er twee keer eerder geweest. De twee katten Izzy en Iggy herken ik wel, maar moet even aan ze weer wennen na alle andere katten op onze reis. Ze lopen soms om mij heen, waarschijnlijk omdat ik ze aandacht geef en ze hopen op voedsel. Aan de andere kant hoop ik een beetje dat ze Viviane ook nog een beetje herinneren.



De nacht was weer wennen. Het is me té warm en gevuld met kerkklokken die hardnekkig luiden. Er is weer allerlei menselijk geluid. Vliegtuigen, auto’s, gehuil van een kind ergens, een grasmaaier die alle bloemetjes plat wegmaaien en nu wordt er ergens een heg gesnoeid.



Heb ik wel het juiste gedaan? Die zomerse kant op? Het heeft zo zijn voordelen. Minder spullen, andere sfeer en omgeving, maar oh wat ben ik van die oorverdovende stilte in het noorden van Noorwegen gaan houden. De foto’s met dikke jassen aan kijk ik met genoegen terug.
De zon op blote huid voelen is gezond voor de vitamine D, maar wat mis ik de overweldigende sneeuwlandschappen. De watervallen die van hoge toppen vallen van bergen die de lente aankondigen.



Ik ben nog niet echt op reis. Want ik ken het hier. We wandelen en de kinderen spelen. Nieuwe prikkels zullen mij goed doen. Ik ben totaal weer ingedut. Ik kan de saaiheid van het bestaan heus aan, als dat wordt afgewisseld met lichte avonturen. 

Als een vriendin met wie ik chat vraagt: ken je het tegenovergestelde en toch met dezelfde klachten ook van een burn-out? Het heet: bore out. Gelijk voel ik herkenning en ook even een stempel, hokje.
Zelfs mijn eigen gedachten of praten vervelen mij met regelmaat. Het passieloze en intensloze in het leven… Ik kan het weinig nog hebben. Niets prikkelt me zowat nog en daar raak je ook overprikkeld van… of onderprikkeld dan, maar het resultaat voelt gelijk.

 Ik ben moe.

Het enige wat me er even uittrekt, is als we naar Leuven gaan. Eindelijk na wat gedoe met mijn meid, zitten bij een vegan tentje. Opeens komt er een bekende van die vriendin langs. Soms klets ik mee. Even later weer mensen. Een stel, die net een jaar in het orkanen gebied in Amerika wonen en even terug zijn voor werk onder andere.
Vooral geniet ik van kijken naar de kinderen, mijn meid en het kind van die vriendin, die naast elkaar tekenen, tussen druk pratende zittende of staande volwassenen in. Het voelt even bruisend. Wat ik mis en wel miste geregeld in Noorwegen en andere landen. Het doet me Turkse herinneringen terugbrengen. 

Het spontane, drukte en toch relaxte. Mooie combinatie.

De blog blijft naar het noorderlicht heten. Daar ging onze reis om en het noorderlicht zal ons blijven trekken, ook al gaan we richting het zuiden. 

Velen zeggen dat ik moet genieten. (Klinkt als gedwongen genieten en alsof ik op vakantie ben.) Ik ben al niet zo goed met ‘moet’, maar soms gewoon lastig met het idee weer de sleur straks in te gaan, waar overgewicht, verveling, saaiheid en een klaag-roddelomgeving op de loer liggen. Met een oranje uitziende dikke ongezonde dronken buurman in zijn tuin, die je probeert te vermijden door via je achtertuin te gaan. 



We vertrekken zo weer een landgrens over, naar Frankrijk, vlakbij Lille.

 Ik weet niet meer wat ik wel of niet voel.