Waarheen we willen

Twee en een halve week geleden kwamen we weer 'terug' en ik vond dat ik nog wel een soort van afsluiter voor deze blog moest hebben.
Het leven is weer begonnen. Zoals het leven ervoor en voor velen begint na een zomervakantie. School voornamelijk.
Heel dubbel gevoel allemaal!



De tijdelijke bewoners in ons huisje hebben veel meegemaakt. Twee van onze buren zijn dood. Een behoorlijk plotsklaps.

Het enge is, dat het om de twee buurmannen gaat die echt onsympathiek waren, overlast veroorzaakten of slecht naar hun vrouw of vrouwen waren.

Het was een grote reden niet terug te willen gaan naar de woning. Nogal tegenzin eigenlijk. De dag voordat ik weer mijn sleutels van de woning ophaal, is de buurman gestorven.
Kan het niet laten te denken: heb ik superpowers? Geloof me, de buurman was erg en werd erger (van wat ik hoorde) en vele omwonenden voelen dan ook geen medeleven.



Ik zit in de auto, weer naar mijn vader, want ik ben nog steeds liever daar dan in mijn eigen huisje. Er is een megatuin, meer afstand tot buren en zonder andere volwassenen zijn begint mij erg tegen te staan.

Ik heb weer eens ‘once upon a time in the west’ van Dire Straits op in de auto. Het zal wel zijn omdat ik maandelijks word en het tegenhouden of reguleren van zowel positieve als meer negatieve emoties niet lukken, maar ik moet huilen. Van geluk.
Ik heb het gedaan! Het rijden door de nachten heen, terwijl oververmoeid en gebroken van liefdesverdriet. En toch heb ik intenser geleefd. Het gevoel ook dat fragiliteit kracht kan geven, ik durf heb (gehouden) en in combinatie met zo’n indrukwekkend mooi landschap, geeft me dat ik weet: ik kan dit! En dat met mijn meid slapend, geinend, bozig of stil wegdromend naast mij.



Dat gevoel meer van met een middelvinger leven naar wat mensen allemaal van je vinden. De misverstanden, vooral van diegene die niet gewoon eens vragen: waarom doe je dit of gewoon accepteren dat mensen niet allemaal een zelfde (saai) leven willen. Ik heb geloof: ik kan dit weer en ik ga dit weer doen! Zeker zonder relatie voel ik geen drive om te blijven. In combinatie met: schijt wat anderen van mij denken. Betekent niet dat ik mij niet zorgen maak om kleindenkendheid. Dat staat los van mijn verhaal, maar geldt voor zovelen.

Ik dacht ook: Roma, Sami en alle meer nomaden en dolers op deze wereld, waarom worden ze zo verguist en gediscrimineerd?! Wanneer zien we de schoonheid ervan in, de diverse manieren van leven, van mogelijkheden (ook van een doler, naar vast, van kluizenaar naar sociaal… te leven!) en dat het gemiddelde niet altijd en zeker niet voor iedereen het beste is?



Live & let live… met respect… naar al het leven!



Het Noorderlicht, het licht en duister van het noorden zal nooit meer uit mijn leven zijn. 
To be continued… DUH!

Liefs Viviane (de naam betekent 'levend, de levendige')

De vinger


Ik rook sneeuwduivels diep in
schuur tegen regimes

niet dat ik bewust ontkracht

maar na de geestelijke verkrachting

blaas je soms stormen uit



pak je een stuur en geef je meer dan 20.000 km
gas en plek aan reden



vandaag voel ik mij thuis in een landschap geborgen onder wit
ben een verworden sneeuwvlok even uniek en fragiel
met mijn hoofd boven het ijswater uitsteken, pakt er kracht samen

hier kunnen ze mij niet maaien



ik huil ‘once upon a time’ in het noorden
herinner slapeloze nachten zonsopgangen binnen rijden
terwijl je kind slaap ademhaalt en er geen weg meer is dan gaan
in momenten de avonturen liggen
om geïnhaleerd rond te dolen in mijn zijn

is het een kwestie van tijd voor een doler
een moderne hippie, een nomade, een benaming van de angstigen
want sneeuwduivels durf ik allang aan


- Viviane Rose

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

A very expensive coffee

Image
My coffee in Mo i Rana costed me 250 euro. What?! 250! Why?! Well, I canceled last minute my reservation for a wild wild north airbnb. So, I hardly got money back. I drove about 3,5 hours from Bodø to Mo i Rana. After talking to my brother and his girlfriend for a while, after finishing my coffee, during my girl was behind the computer, I decided as last check to take his girlfriends advice and flip a coin. To feel what felt best. I choose the other side… I chose to drive back to the guy I had stayed with in Bodø. For the first time I felt this could maybe become more. I, and felt ‘we’, needed more days together to feel how we are and could be together. Now back in the Netherlands, after a lot of driving, I feel lost. This is not home. But since I feel I need my girl to finish school here, it’s her last primary year, and I have some financial support here, I came back. Now that the distance bothers him, and he is kind of confused, which I understand, I also feel I still haven’t met the...
Read more

The castle that wasn't

Image
They both looked at me in the big full of disco lights bar. I didn’t get a: you look good, but that dress is nice and sexy. Which made me feel cheap and no owner should ever say that to someone working for him. Though I knew his character, once his new girlfriend was gone his atmosphere changed. He was like this. It was just all too bad. I didn't expected this was the castle I would be treated as a princess (and if so, I wouldn't ever act like one, still: . . .) Especially when you feel more like a friend or one of the boys when it comes to connection, talking and humor, it is just too bad. So, I stayed true to myself. To this around two meter castle owner, with his longer grey hair often which seemed uncombed or unwashed. I gave him my truth. Which actually made our conversation finally better and more interesting. George Carlins: “Women are crazy, men are stupid. The reason women are crazy is because men are stupid”, made him not only laugh but also agree. He said that he tol...
Read more

A mind full of fog, hunters, wisps of snow and men running after their ball

Image
Click on the photos to see it bigger. My mind is foggy, drifting between places, traveling and staying. I feel in contrast with the magnificent views and my feelings. The having of an obligation to love summer has made me stubborn. Has made me tell I hate warm weather and how I miss the snow immensely. Is the truth of me making others questioning their own? Or perhaps used of people crying out that summer, the heat is wonderful... I find it even more a dread.  Though the air is way better, the pollen here explode due to a short summer. Since in wintertime we only get two weeks off it can't bring me to these magical places. Seeing from so close the hunting: the geese still fighting upside down in both hunters hands and to hear and see the shot hit the most innocent target in the world: beings of an animal kind, I found myself in a crying pain. My daughter hasn't cried like this for such a long time. The cruelty of this world . . . to see really innocent boys (for they think it...
Read more