De zilte getijstromingen in ons leven
Zoute getijstromingen, poolcirkel en bok! (Bodø, onderweg naar Sandnessjøen, 17-24 mei)
Toch mis ik soms hele andere huizen en vooral andere interieur. Dat je het gevoel hebt in een totaal ander land te zijn. Zoals de huizen in Peru waar de eerste verdieping er geregeld nog niet op staat. Op het platte dak, waar een verdieping nog kan komen, steekt metaal uit, wachtend tot er gezinsuitbreiding, een koper of geld is.
We bezoeken de Saltstraumen, een half uurtje rijden van waar we verblijven in Bodø. Dit is een van de sterkste getijstromingen in de wereld. Ergens lees ik de sterkste. Hangt ook af wanneer je het bezoekt. De tijden zoek ik op.
We gaan met zijn drie. Onze aardige sympathieke host gaat mee. We verbleven eerder bij hem. Misschien vertelde ik toen al dat hij Turks is en gevlucht is naar Noorwegen. In deze wereld zijn nog teveel regimes, als niet alle, in meerdere of mindere mate, corrupt en onbetrouwbaar.
Terwijl ik mijn telefoon stevig vasthoud, bang dat het naar beneden valt, maak ik vele mooie foto’s. Het is een prachtige omgeving.
De oever bestaat uit steen, waar het hard stromende cirkelende water de randen van de rotsen heeft gepolijst tot mooie ronde vormen.
Aan de andere kant zien we de draaikolkjes beter en de woestheid van de natuur. Op de achtergrond staan er bergen nog besneeuwd te pronken.
Ik baal wat van het verkeer op de brug. Soms tussendoor hoor je de natuur spreken. De meeuwen spreken boven alles uit en scheren soms voorbij. Naar beneden kijkend zie je de spanwijdte van hun vleugels en hoe ze landen in het gras van een in het water uitstekende mini schiereilandjes. De diverse gele bloemen laten zich nu mengen met het zeer jonge groene gras. Het is lente in Noorwegen.
Een parend meeuwenstel. Mijn meid even later: ze zijn weer uit elkaar!
We lopen nu de brug af naar een picknickbankje naast de stroming en eten daar ons meegenomen fruit en drinken onze thee. De zon en de wolken verwelkomen de vroege avond. De zon gaat hier pas om middernacht een beetje onder.
Ik wil niet weg, maar we krijgen trek in avondeten.
Ik laat mijn meid achterin de auto naast onze host zitten. Ze kletste mij de oren van de kop. Ik wil concentreren op autorijden en de muziek horen. Zeker na vele nachten tekort aan slaap, deels doordat het licht blijft, deels door van alles in mijn hoofd, waar ik in bed niet zo over denk, maar toch doorschemert.
Hij is lief en leuk naar haar, maar denk wel dat hij nu beter begrijpt het deel van MOEder zijn.
Twee dagen later. Ik heb mijn Turkse koffie gezet. Welke je heel anders klaarmaakt en drinkt. Thuis heb ik ook Turkse theekopjes en een koffiekannetje. Deze heb ik gekregen van een heel lieve vrouw waar ik een ruime maand bij verbleef toen ik in Istanbul woonde en werkte. Dat was alweer tien jaar geleden. (Al die mensen blijf ik koesteren, van houden en geregeld missen. Soms voelt het druk en vol van mensen in mijn hoofd. Ik ben er liever voor ze dan ik mijn agenda vol zou zien van succes-opdrachten. Heerlijk nu zonder agenda te leven!)
We gaan naar de ouders van onze tweede host in Tromsø.
Een dag rust morgen en de dag erna waarschijnlijk zwemmen. Niet mijn ding, maar even mijn meid blij maken.
Ik besef mij dat ik over twee weken 43 keer om de zon ben geweest. Ik geef weinig om leeftijd en het stupide prijskaartje dat we eraan hangen, maar ben wel blij dat ik dit al gehaald heb. Ik ben nu ook wel bewust van dat ik ouder ben en gelukkig ook wordt. Vooral als je host en mensen om je heen jonger zijn. Met heel veel merk ik weinig verschil. Ik leef niet zoals de meesten van mijn leeftijd.
Iemand van twaalf kan wijzer dan mij zijn of meer meegemaakt hebben. Wel merk ik dat ik anders met dingen omga of ernaar kijk nu ik ouder ben. Dit zowel denk ik door ervaringen, gewoon de tijd zelf, maar ook het fysieke ouder worden een rol daarin speelt.
Waarschijnlijk ben ik in Nederland als ik jarig ben. Maar iedereen heeft alweer allerlei plannen veelal. Ver vooruit uitgestippeld. Ik herken mezelf daar niet in.
Onderweg naar Sandnessjøen nemen we dit keer niet de langere kustroute. Nu zonder sneeuw is de route goed te doen. We zien onze 19de eland. We stoppen als we een ongelooflijk prachtig wilde rivier zien en natuur. We ademen, lachen, spelen de lucht in.
Damn you Noorwegen! Wat ben je mooi!
Telkens krijg ik weer bevestiging dat deze reis geen verspilling is. Dat ik blij ben niet bang te zijn voor bang zijn. Dat ik met alle pijn en onzekerheden, mijn hart open voor iemand, voor iets, voor het leven! AUW! FUCK YOU! & WOW!
BOK! Roept ze nog een paar keer hard terwijl we wegrijden van onze host en richting Sandnessjøen gaan. Ze leert veel mijn meid, vooral in andere talen het woord poep te zeggen. Hij moet lachen, maar ook twijfelen geloof ik, of het wel een goed idee was haar het Turkse woord voor poep te leren.
Ook als ik een tekening die ik gemaakt heb breng naar het (hippe vegan) café waar ik wat ga drinken met een meid die daar werkt, leert mijn meid al snel het woord voor poep in het Noors van zij die er werkt en van haar vriendin die onverwacht langs komt. Hetzelfde woord betekent in het Zweeds ‘bier’. Leuke verspreking wordt dat!) We lachen.
De meid, om haar zo even te noemen, geeft mij een kaartje met een zelfgemaakte tekening voorop en lieve woorden achterop.Zo mooi hoe je spontaan mensen ontmoet. De vorige keer zijn we elkaar gaan volgen op insta en zo opeens leer je mensen kennen.
Soms vind ik mezelf wel niet leuk, als ze iets spiritueels aanbieden in de beneden ruimte van het café. Iets met ogen dicht kleuren licht zien.
Ik zeg maar snel dat ik er niets mee heb, zodat ik niet nog meer aangeboden krijg waar ik niet scheef of rollend met mijn ogen op probeer te reageren.
Mensen die spiritueel zijn gaan er vaak vanuit dat iedereen erin gelooft of behoefte aan heeft. Goed bedoeld uiteraard! Als ik zou zeggen: je moet reizen (de wereld durven te zien, lekker open-minded worden), niet bezig zijn met religie of geloof maar gewoon je best doen, lekker hete seks met de juiste hebben, dansen tot je neervalt, kijken mensen mij raar aan. Ik kan nog even doorgaan, maar jullie zoeken het zelf maar uit! ;)
Ze praat over haar tijd dat ze werkte op een basisschool. Ik zie altijd wel positieve en negatieve kanten of een soort balans tussen die twee: wel of geen school. We komen er wel achter dat we over veel dingen hetzelfde denken wat betreft scholen.
Gelukkig kom ik mensen tegen die het juist goed vinden wat ik doe. Zo reizen met mijn meid en soort van unschoolen. Al is het tijdelijk.
Als ik foto’s zie voorbijkomen op insta van haar school, zie ik hoe schoon, netjes, geordend ongeorganiseerd alles overkomt. Rare is: dat benauwd me. Een deel ervan past bij mijn meid en als ze mij wat vraagt, alleen dan mag ik haar wat leren en bijbrengen. School is dat betreft goed. De leraren veelal heel sympathiek. (De leraren zijn belangrijker dan een schoolsysteem!) Maar als ik zie hoe weinig ze het, behalve twee vriendjes, mist en haar Engels en levenswijsheden enorm groeit, twijfel ik enorm wat mijn stappen zijn na deze reis. (Het leven is een reis en het gaat mij meer om vrijheid, maar dat herhalen is vermoeiend.)
Terwijl ze diep in haar tekeningen zit, hoort ze alles. Ze is soms net een spons en vraag ik mij af wat ze over een paar jaren daarvan nog weet, gebruikt en hoe haar denkwijzen zich ontwikkeld hebben. Ze zit in een leeftijd van zelfbesef. Mooie tijd, maar ook niet altijd makkelijk in een oordelende wereld.
Weer terug? Weer school? Weer dat leven? Weer single? Weer burenroddel? Weer alleen?
Al die twijfels en toch ook de maatschappelijk druk (hoe je hoort te zijn en te leven) e.d. en geen zin in steeds het gevoel te hebben te moeten opboxen tegen gewoontes en vooroordelen, is soms gewoon nogal BOK!
Wat een poepverhaal zeg :-p. Nee hoor, herken het gevoel. Solo reizen is niet altijd makkelijk, maar denk een levensveranderende ervaring voor zowel jou als Niamh
ReplyDeleteVoel me ergens altijd een ander mens, of een ander deel van mezelf worden, wanneer ik reis. Ook de eenzame momenten zijn anders. Soms intenser, maar ook vrijer.
Delete