De nomade in hart, ziel en wegen

Roadtrip door Nederland, Duitsland, Denemarken, Zweden tot aan Bodø in Noorwegen , 27 juli - 2 augustus)




Lang duurde het voor we weer uit Nederland konden vertrekken, maar nu ben ik weer in Noorwegen. Boven de poolcirkel waar het mooier is. Wilder. Vrijer. Leger en voller tezamen.

Het is er ook in de zomer prachtig, maar niet zo magisch als het winterse bergrijke landschap.
Velen hier zien na zeven maanden sneeuw niet het magische er nog van in en dat begrijp ik. Ik houd ook van zon, maar liefst in een winterlandschap, waar ik letterlijk en figuurlijk kan ademen.



Dit is een van de moeilijkste tijden in mijn leven. Gisteren zat ik nog bij een spoedhuisarts omdat er iets mis leek met mijn baarmoeder. De echo moet nog, maar verder niets ernstigs kwam er uit. Alhoewel ik dacht aan een vroegtijdige mislukte innesteling. Het woord miskraam is wel wat zwaar voor iemand die gewoon een spiraaltje draagt en een na een zware zwangerschap, bevalling en ouder wordend het wel voor gezien houdt. Dan nog is een leven verliezen zwaar en het idee raakte me dieper dan ik dacht. (Ja, mensen single moeders zijn niet opeens aseksueel of willen altijd alleen blijven. Houd op met veroordelen!)
Mijn broer zei begripvol dat juist beide kanten voelen heel normaal is en realistisch.
 Fijn als je even mag zijn wat je voelt en daarin begrepen voelt.
Wat het ook was of is, er zijn wat dingen uitgesloten en zit ik hier rustiger in de deuropening. Deze heb ik open gezet om wat licht, lucht en stilte te krijgen om te schrijven. Ze slapen hier nog of worden net wakker. Ook een andere couchsurfer is er. Deze vertrekt vandaag weer richting Berlijn. 

Ik ben weer in Bodø.

De reis was een uitdaging en daardoor een soort avontuur. Ik zou naar Zweden rijden, 10,5 uur (werden er 14 door langzaam verkeer en stops) naar een heel aardige host. Daarna zou ik het avontuur aangaan om ongeveer 20 uur te rijden, de poolcirkel voorbij en aan de kant van de weg te slapen in de auto.
Ik voelde eigenlijk al dat ik met een flink gebroken hart dat direct nodig had. Even niet huilen, even geen constant verdriet, maar concentratie en durf. 

Toen ik hoorde dat de host lekker aan het drinken was bij een vriend, dacht ik: ik rijd liever door. Dan kan zij gewoon genieten en na ik een erge huilbui had tijdens het rijden, getriggerd door een bui van mijn meid, was ik er klaar mee. Ik praatte even later met mijn meid en die was ook in voor het avontuur, enthousiast weer in de auto te mogen slapen. Zo geschiedde. 

In haar slaapzak, na naar de wc te zijn geweest, viel ze in een diepe slaap, terwijl ik doorreed. Dire Straits op de achtergrond:

... Sitting on a fence that's a dangerous course
Oh, you could even catch a bullet from the peace-keeping force
Even the hero gets a bullet in the chest
Oh yeah, once upon a time in the west ...

Once upon a time towards the North . . . vond ik een plek waar je volgens mij mocht staan en probeerde ik te slapen. Na een half uur, licht tussen wakker en slapen te hebben gelegen, reed ik verder, het licht van het noorden tegemoet. 



Even voorbij middernacht was er in de verte al een oranje gloed zichtbaar. Ik reed de zonsopgang tegemoet en kwam aan de grens van Noorwegen met een slapend kind naast mij.
De vrouw stapte stoer het doune-huisje uit. Ik keek haar vragend aan: moet ik uitstappen of papieren laten zien? Ze gebaarde door te rijden en net voordat ik dat deed zag ik een blik van respect op haar gezicht. Stoere vrouwen weten wanneer ze elkaar ontmoeten. Ze doen het stilzwijgend. Geen man kan dat ook aan te weten dat zij dat niet of minder zijn. Wij weten beter.



Rond vijf uur in de ochtend stop ik, omdat ik mijn pijnlijke benen moet strekken. Ze wordt wakker. De zonsopgang is fenomenaal. 
We rijden door.



De tweede nacht vangt aan. Ik zoek een plek voor het donkerder wordt. Wat afgelegen op een parkeerplek langs de weg. Ik val uiteindelijk in slaap om na twee uur wakker te worden en een man hoor roepen. Ik kijk om en zie niets. Ik denk: heb ik het gedroomd? Ik voel me er echter niet meer prettig dus start ik slaperig weer de auto.


Na drie kwartier in een gaapsalvo te zijn beland, stop ik weer de auto. Ik slaap een uur en herhaal dit. Ik ben al blij vier uur te hebben geslapen en dat mijn meid nog steeds slaapt. 

Deze dag is het weer prachtig en als we eindelijk dichterbij de poolcirkel komen, verwelkomt het landschap en de achtbaanswegen ons.

Helaas ben ik zo moe dat ik na een half uurtje rijden enorm gaap en steeds even moet stoppen, maar aan slapen kom ik niet toe. 



Op de poolcirkel stappen we uit. Onwerkelijk! Nog twee maanden terug was hier een enorm dikke laag sneeuw. We wandelen een stukje, maar als de muggen op mijn gezicht gaan zitten, keren we snel terug naar de auto al wat muggenbulten rijker. We zijn prooi van het open landschap.

De accu doet het gelukkig nog, die ik dom genoeg had leeg laten gaan. Door bij de laatste stop de sleutel erin te laten om even de telefoon op te laden en toen in slaap was gevallen. Na heel wat gedoe met de ANWB bellen, gingen we er wachten. Gelukkig de mooiste parkeerplek waar we hebben gestaan op onze reis. Deze waren we al eerder gestopt, toen we afgelopen keer in Noorwegen waren.
De mensen die om 6 uur al wakker waren of werden vroeg ik uiteraard om kabels. Na een uur of twee kwam er een kamper aan die kon helpen. Na eerst de accu boosten, die totaal leeg was, startte de auto. Dankbaar reden we weg. Ik kwam natuurlijk niet snel door de wachtrij van de ANWB om te cancelen, dus deed niet meer mijn best. Ruim vier uur na de melding, werd ik gebeld door de wegenwacht in Noorwegen en kon cancelen. Ze waren nog niet eens ter plekke. Dus mensen, verwacht 5 uur te moeten wachten. Gelukkig scheen de zon en was het geen hartje winter.


Uiteindelijk komen we rond 18:00 in Bodø aan. Drie dagen en twee nachten na ons vertrek uit Nederland. Mijn reis was een uitdaging, mijn lichaam nu ook, mijn liefde ook. Mijn leven is een en al uitdaging, waarvan ik een deel verwelkom een ander en groter deel verwerken moet. Ik ben een nomade verworden van het leven.


Als ik mijn host en de andere couchsurfer hoor praten, over studeren, talen en leren, besef ik mij: dat heb ik al gedaan, dat wilde ik eigenlijk nooit echt, maar wat dan wel? Ik kan niet meekomen in het gesprek en kijk gewoon geboeid hoe twee jongen knullen vrolijk elkaar vinden in gesprekken.

Mijn leven is een vraag geworden en alhoewel vele levens een gecreëerde veiligheid uitroepteken zijn, is wellicht het idee van controle over je leven te hebben een veilige. Dan begrijpen mensen om je heen je ook en hoeven ze je niet eindeloos te bevragen. Een doel hebben, al is dat doel ook vaak maar verzonnen lucht, is wellicht de mentale lucht die we inademen.
 Al zou ik soms liever van kleine doelen, afwisselende doelen ademen, dan een rigoureus en log doel. Het doel maakt mensen soms ook blind of wordt een masker van je leven.

Zodra ik een doel moet verzinnen, voel ik leegte en nepheid. Ik kijk naar mijn dochter en denk vaak: wat is goed voor haar of moet ik juist vooral aan mezelf denken en word ik daardoor een betere moeder. Vooral een leukere! Aan de andere kant, het is de balans vaak tussen dingen of beide uitersten dat balans maakt, dat realistisch is en werkt.



Ik ben een soort van lost in translation. Niet van een taal, maar van het leven.