Een halo in de windveren

Een halo in de windveren (Tromsø, 12-18 mei)



Op de foto’s is het te zien. Met het blote oog is het lastig kijken in de felle zon. Een halo om de zon. Een soort van ronde regenboog door de ijskristallen in de lucht. Deze wolken van ijskristallen noemt je cirrus, windveren of vederwolken. Ik noem ze: mooi! 


Even later lopen we op blote voeten, zij in hemdje en broekje, ik in rokje en dun truitje. Het is maar 7 graden, maar doordat er weinig wind is, het zonlicht op het hout weerkaatst, voelt het warm. Ik verbrand heel lichtjes mijn neus, zoals altijd.



Zij tekent, ik lees over the Artic Cathedral die we bezocht hebben. (Zie twee foto's onderaan en voor meer mijn instagram: vivianerose1) Niet omdat we gelovig en zeker niet religieus zijn, maar vooral om het gebouw zelf vond ik het interessant het te bezoeken. Daarnaast om wat te doen te hebben en geen cultuurbarbaar te worden of van mijn dochter te maken.

Heerlijk buiten in de zon. Een dag eerder liepen we een heuvel op, nog deels besneeuwd en diep wegzakkend in de sneeuw. Ze praat veel en hard. Ik baal dat we eventuele dieren zo wegjagen. Ik accepteer het maar en begin grapjes te maken. Ze moet veel en zo hard lachen dat ze in haar broek plast en daardoor nog harder gaat lachen.
Wat houd ik toch van die meid!

Gisteren met onze nieuwe hosts naar een voetbalveldje gereden. Deze was besneeuwd, maar op het schoolplein was genoeg plek. Terwijl ik in gesprek ben met mijn host speelt haar vriend met mijn meid voetbal. Ik zeg nog dat mijn meid een betere hooligan zou zijn dan een voetballer. Ze schreeuwt, trekt rare bekken en is wat stout. Zolang ik maar even rust heb, ben ik blij. De laatste dagen was ze niet de makkelijkste.

Dat gebeurt thuis, na school ook met regelmaat. Dus als ik even niet de wind van voren van haar krijg, adem ik even bij.



Na al het reizen, rijzen er vragen in mij op. Wat wil ik straks gaan doen. Het liefst leef ik in het hier en nu, maar door gesprekken met mijn host, besef ik dat er sinds enkele dagen een oude behoefte weer op komt dagen in mij. Een die ik steeds meer voelde voordat ik zwanger was en toen geen tijd voor kreeg of voelde uit te kristalliseren.
Een van meer uitdaging, spanning en zelfs met een beetje gevaar. Een van meer durf en schijt aan angst te hebben en een losser van het gevoel van een ‘baan’ of ‘werk te hebben.

Uiteraard ben ik nu een ouder van een meid en kan heel veel niet en twijfel je altijd: wat is goed voor je kind. Ik ben namelijk ook niet de persoon mijn dochter te dwingen zich maar aan te passen aan mijn leven. Ik kan dan ook niet genieten, als zij zich niet thuis voelt in een situatie. Al denk ik dat ze in allerlei situaties wat zal missen en het haar wat zou verrijken.

Misschien moet ik niet teveel erover praten, omdat het verwachtingen schept of ongevraagd advies. Het zijn gevoelens nog van een Viviane die een beetje klaar is met een kunstwerkje hier en een gedichtje daar.

Mijn knie speelt weer op. Toch aan de wandel gegaan, in de hoop dat mijn knie sterker wordt. Mijn meid ondertussen vrolijk vertellend en doet nu we terug zijn wat schoolwerk. Morgen weer terug naar Hol i Tjeldsund. Een nacht of twee of drie blijven. Dan weer naar Bodø en hopelijk snel naar beneden. Even weer geen zekerheden. Soms fijn, al vind ik het eindeloos zoeken ook vermoeiend. Ik ben wel toe aan wat avontuur, geeft energie, waarvan ik nu weinig heb.



De dagen zijn rustig. We kijken Eurovision, wat zonder onze vrienden wat saaier is. Toeval wil dat we Noorwegen het leukst vinden en vooral ik Nederland het beste. Dat Oekraïne wint, doet vertrouwen dat mensen kunnen schelen wat er in de wereld gebeurt.
We blijven een dag langer bij onze tweede host in Tromsø.

Naast: hoe straks mijn leven in te delen, is het denken aan één iemand zwaar. Het contact is zo fijn dat juist de dingen die wat minder goed zit tussen hem en mij zwaarder wegen gaat. Ik wil aan de ene kant niet aan hem denken, maar de leegte die ik had voor hem, spreekt mij ook allerminst aan.



Buiten met de host van de Airbnb genieten we van de zon. We zijn weer in onze andere 'thuis' in Hol i Tjeldsund. Terwijl mijn meid speelt. Het uitzicht blijft fenomenaal prachtig. Waarom naar Barcelona, gaat er door mij heen. De vele mogelijkheden hoe het leven in te delen en ermee om te gaan, blokkeert mij geregeld.
 Vrijheid, zo leven, is mij veel waard, maar soms voel je je ook doelloos. 

De beslissingen zijn ook niet licht te nemen. Ik heb een kind. Hier zou ik alleen wellicht langer blijven, maar ze heeft wel andere kinderen om haar heen nodig. 

Al was de vriend van de host in Tromsø heel leuk met haar, dat had ze echt even nodig. 

Hij was zelf beetje een kind soms.

De tekening die ik af zou maken, vordert. Mijn beslissingen in mijn leven niet. Soms dingen laten sudderen, kijken of er iets uitgroeit of dat het beschimmelt, heeft tijd nodig. Al weten we inmiddels hoe schimmeldraden onder de bodem een heel netwerk en een bescherming is voor de bomen en de bodem. Daar crasht mijn symboliek alweer. Ik doe ook maar eerlijk over dat we het eigenlijk allemaal niet weten: waar we in evolutiesnaam mee bezig zijn. Als we allemaal die mooie chaos, van liefde, lachen, huilen, voelen en doen zouden durven te benoemen, zou dat veel verzachten van de verharding en starheid.