Van wolken vallen en een kleine wereld

Kleine wereld, van wolken vallen, een marineschip en ook nog Eurovision (Tromsø, 8 - 11 mei)



Voor het eerst voel ik heimwee of wat er op lijkt. Mijn huisje. Niet om mijn huisje zelf, maar om de rust even niet in te hoeven pakken en urenlang te moeten rijden. Ik had dit keer langer rust gewild en nodig gehad. De host ging dus weg op vakantie, vandaar. De natuur in Hol i Tjeldsund en omgeving zijn we verliefd op geworden.



Dezelfde weg kiezen, terwijl de weg met meer kilometers sneller was geweest, is niet slim. Deze heeft hobbels, gaten en scheuren en het sneeuwt ook nog eens. Ik ben al té ver om weer om te draaien. 

We komen langs stukken vol met sneeuw, vers gevallen sneeuw en andere plekken waar niets meer ligt. Dit is afhankelijk van of het aan het water ligt, tussen de bergen is en of het de zonnige of schaduwzijde van de berg is.
Tussen de wolken en het sneeuwen de zon even zien, brengt vervreemdend licht met zich mee.



Heel soms mis ik ook het zomerse weer dat nu al in Nederland is. Ik houd van met slippers lopen en met blote voeten rijden. We krijgen die mogelijkheid nog wel en mis ook niet het ernstige ziek zijn van de pollen. De zon mis ik wel, die heeft zich al even nauwelijks laten zien hier.

 Niet getreurd: mijn plannen lijken te veranderen en als dat zo is dan rijd ik via Nederland richting Barcelona. Waar we misschien twee weken kunnen zitten in ruil voor het verzorgen van een kat.

Mijn meid vindt dat niet erg. Hagedissen e.d. zien, maakt het het waard. Kan het financieel is de vraag en kan ik het aan. Zoveel autorijden en ook een auto zonder airco is een ramp. Open ramen maken mij standaard ziek. Soms denk ik: nog meer avontuur en F met de fysieke shit. Als ik er middenin zit, heb ik wel weer spijt van, maar ach.



We zijn terug bij de host in Tromsø, terwijl hij in Nederland zit en zijn moeder de deur heeft open gelaten. Ze woont beneden en heeft het huis voorbereid op onze komst. Het voelt een beetje als thuis. Dat betreft merk ik hoe snel ik mij thuis ergens kan voelen. 

Misschien is het wel de volgepropte auto die ik graag leeg zou zien, dat ik wat heimwee heb. Ik ben nooit zo goed met spullen en bezit geweest, zeker na ik tien maanden lang alleen met een backpack rondreizen en ik behalve wat kunst en boekhouding bewaard te hebben, was vertrokken. Liftend en al.

Spullen benauwen mij. Een gelezen boek houd ik zeer zelden.



De eerste avond komt er een grote grijze marineschip voorbij. 

Hoog tijd om nadat mijn meid in bad is geweest en we heel laat gegeten hebben, zelf in bad te gaan. Moet echt even tijd voor mezelf en mezelf verzorgen. Middernacht en ik lig in het sop te ontgaren van de dag.


De volgende dag verf ik weer mijn haar, doe ik mijn nagels, maar voel me nauwelijks beter. Een gebroken hart plak je er niet mee. Mezelf verwaarlozen ook niet. Dus ik doe zoals altijd mijn best, zoverre dat lukt.



We kijken de eerste semifinale van het Eurovision. Chips er onder andere bij. Beiden wat gaar. Onze favorieten zijn Nederland en Noorwegen. En dat is puur toeval!

In Hol i Tjeldsund ontmoeten we iemand die in Tromsø woont. We bezoeken haar en vanaf zondag mogen we er ook twee nachten logeren. Ze woonde eerder in Sandnessjøen. Ze kent onze hosts daar goed. De vrouw is een goede vriendin van haar en ze is zelfs de peetmoeder van haar zoon. Ze maakt een selfie van ons drieën en stuurt het naar haar vriendin in Sandnessjøen. Kleine wereld! 


En toch, nog genoeg te zien, te ervaren, te ontmoeten!