Verweg en dichtbij

Verweg en dichtbij (Hamar (NO), Varberg (SE), Ommerschans (NL), 1-5 juni)



We blijven een extra nacht. Zo moe als we zijn, hebben we dat nodig. Hij, mijn liefde, zegt me al, dat is het minst mooie uitzicht tot nu toe en verrek dat klopt. Naarmate we Nederland bereiken verblijven we veelal in steden in het centrum, dat veelal al lager ligt. Nu zijn de bergen al verdwenen en de heuvels worden ook steeds lager. De hooggelegen huizen waar je over een stad naar de besneeuwde bergen kijkt, zijn er helaas niet meer.



Ik ben nu terug in Ommerschans, vlakbij Ommen waar er een huurhuisje staat op mijn naam. Deze is onderverhuurd.

Bij mijn vader ben ik nu. Al is mijn moeder er niet meer is, ligt haar as er uitgestrooid en voelt het nog als het huis van mijn beide ouders.

Alles is zo groen. In deze oh zo werkelijke omgeving, omdat ik het zo goed ken, maar ook bevreemdend, omdat een reis meer dan alleen bestaat uit nieuwe dingen zien en afstand afleggen. Ook en vooral bestaat het uit nieuwe mensen ontmoeten, allerlei gevoelens en ervaringen opdoen. Nog steeds dezelfde zijn en ergens nooit meer dezelfde zijn. Completer, omdat er ook weer meer nonsens gewist wordt. Soms juist door de eenzaamheid, ook van het prachtige Noorweegse landschap, maar ook door de mensen die je bedoeld of onbedoeld laten nadenken of weer laten ervaren wie je werkelijk bent. Het verwijdert de ruis.


Ik ben van Noorwegen gaan houden en alle mensen die ik op de heen en terugreis heb leren kennen. Ik mis ze altijd ergens, zelfs de mensen (en ook dieren!) die ik ontmoet heb tijdens mijn eerdere reizen. Ze blijven nog nabeven op deze reis, die geen hoge schaal van richter heeft, maar wel onze bodem heeft doen schudden.



De reis terug was lang. Tien uur rijden door vier landen heen. Uiteindelijk kwamen we 12 uur en een kwartier na vertrek aan inclusief pauzes. Ik dacht er langer over de doen. Het verkeer was niet altijd fijn en de wegen, de achtbaan en gaten wegen van het noorden van Noorwegen vind ik geweldig. Aan de ene kant vermoeiender rijden, aan de andere kant houdt het je wakker en het landschap geeft mij ook veel energie terug.



Vandaag, de dag na de reis, kwam gelijk mijn meids beste vriendje spelen. Daar had ze enorm behoefte aan.

Ik pakte de auto uit, om deze dagen het te stofzuigen, naar de garage te brengen e.d.

Ik denk even terug aan de boardgame middag/avond in de bibliotheek die mijn host had georganiseerd. Ik won met een spelletje. Net met 1 punt, maar toch. Winnen van drie mannen geeft altijd een extra kick. 

De knul voor me heeft lang half golvend-krullend haar en loopt op zijn blote voeten overal. Hij leeft veganistisch en daarom was het gesprek snel begonnen. Hij maakte steeds opmerkingen en opeens, met mijn hoofd die niet meer uitgaat, feest e.d., had ik het door: hij is met me aan het flirten! Ik vond het zowel leuk als ongemakkelijk om te merken. Sinds ik moeder ben en zeker als mijn dochter in de buurt is, vind ik dat zeer ongemakkelijk. Daarnaast voel ik mij bezet. Als ik verliefd ben, van iemand houd, focus ik me. Al maakt de situatie niet dat ik mij hoef te focussen, doe ik dat toch. Zo ben ik. Soms baal ik daarvan. Zolang iemand niet voor je volledig kiest, zou je vrij moeten zijn. 
Maar alles wat moet doet er niet toe zolang iets juist voelt
Daar bedoel ik niet mee dat je gevangen, onvrij, bent in een relatie, al zie ik veel mensen ook uit angst bij elkaar blijven. Laat staan toxic relaties. Voor mij voelt het soms als een vrijheid, een relatie. Dat ‘soms’ hangt van de persoon erg af en moment in je leven.

Jezelf kunnen zijn, mogen zijn, begrepen worden, delen en vertrouwen voelt zowel lichamelijk als geestelijk heerlijk, gewoon van gehouden worden, en van iemand mogen houden. En toch elkaar blijven ontdekken en zelfs licht uitdagen.



We gaan weg, Ik zeg snel dag, maar ik weet dat hij, de blote-voeten knul het jammer vindt dat ik ga.

De host zegt nog daarvoor dat het erg leuk is om met mij te gamen. Wat zeer leuk en fijn is om te horen dat ik niet saai ben. Ik kan dan ook heerlijk overdreven spelen, winnen en verliezen. Beide ben ik goed in. Alleen op liefdesgebied steeds verliezen is slopend.



De reis naar Zweden duurt misschien 5,5 uur rijden, maar blijkt de meest vermoeiende rit van de reis. Door meerdere omstandigheden, zoals langzaam rijdend verkeer en een ongeluk niet ver voor ons en het landschap dat verandert naar saaier. Nog steeds mooi, maar de bergen verdwijnen, de sneeuw en de leuke wegen. Alles is nieuw aangelegd. Een terugreis voelt meer als een must, dan een avontuur. De hosts maken het bijzonder.
 En in Varberg is ze bijzonder.

We komen snel tot persoonlijke gesprekken. Die opener en dieper gaan dan ik een lange tijd heb gehad. Vooral op relatie en liefdes gebied. Net het gesprek welke ik nodig had. We begrijpen elkaar goed, maar we zien ook alle kanten van een verhaal. Het zijn daarom niet geeststrelende gesprekken, maar echte.


We komen laat aan, maar ze heeft eten voor ons klaar. De volgende dag moet ze vroeg naar haar werk. We gaan begin van de avond naar het enige volledig veganistische restaurant in de stad. De eigenaar is aardig, maar plakkerig naar haar toe. Ze vindt het moeilijk om van zich af te bijten en voor we er zijn en erna hebben we het erover.

Mannen begrijpen dingen soms niet en moet je of overduidelijk zijn of trucjes gebruiken helaas. Tip: zolang de vrouw je niet aanraakt of duidelijk aangeeft of je het vraagt en het antwoord afwacht, houd je gewoon netjes je afstand. En als je per se een omhelzing wilt geven doe het als een vriendschappelijke.

Ze zegt hem nog: waar is je leuke broer? Hij is duidelijk wat gekwetst, maar ja, hij vraagt erom.


Ik merk dat ik goed heb leren van mij af te slaan. Leuk is anders, dat je dat moet doen.

Hij maakt speciaal iets voor mijn meid klaar want ze eet veel niet en later hebben we een gesprek.
 Hij zegt nog voor we gaan: ik praat veel. Ik kijk hem verbaasd aan, want ik praatte niet minder en zeg ik: ik ook, no worries zeg ik.



In de ochtend probeer ik op te schieten en moet helaas leuke gesprekken inkorten. Duidelijk dat we niet uitgepraat waren. Op Instagram praten we nog de volgende dag na, als ik weer hier ben op de plek waar ik zowel een soort van thuis voel als altijd van weg wil, maar ook zou blijven voor hem.



Over een anderhalve week vertrek ik weer. Kust van Frankrijk? Barcelona gaat niet door en de kust spreekt mij aan. Buitenzwembaden en andere kinderen voor mijn meid om eventueel mee te spelen. Ik ben echter niet op zoek en 0,0 weg van toerisme. Ik houd daarnaast ook niet zo van de beschaafde (aangelegde, leeg gekapte, platte) natuur, geef mij maar ruiger en avontuurlijker.