Onze reis naar het Noorderlicht

De relaxdagen en een slang vasthouden (Sandnessjøen, 26 -29 maart) Ik heb besloten. Ik ga de slang vasthouden. Over angsten heen. Sinds mijn meid in mijn leven is, kijk ik vaker naar slangen, want daar is ze gek op. Ik wil niet laten blijken dat ik bang ben. Niet om per se stoer te doen, maar omdat ik niet wil dat zij angstig door het leven gaat.
 De eigenaar van de slang haalt haar eruit en ik vind het spannend. Ze kunnen wel bijten en scherpe tandjes hebben. Ik heb van te voren toch even ingelezen op het internet over deze corn snake. De kans is klein dat ze bijten en deze al helemaal als de eigenaar zegt dat zij hem nooit gebeten heeft. Ik vraag hoe haar vast te houden. Hij helpt me. 
 Ik vind het een beetje spannend, maar wil vooral de slang geruststellen, dus ben ik voorzichtig. Zijn huid voelt glad, niet glibberig. Een stevige spier, die prachtig voortbeweegt. 
 Mijn meid raakt haar ook nog even aan. Na een tijdje wilt de slang duidelijk terug.

 WOW, om het op zijn Amerikaans te...

Bevroren watervallen, pin-pech en door de bergen heen (20-25 maart) De auto slinger ik over de stijgende en dalende bochten. Mijn hoofd is moe en het uitzicht een verademing voor mijn geest. 
 De wolken hangen laag, tonen nog maar net de toppen van de kleine bergen. Dit zijn toch niet meer heuvels te noemen? 

Nee, niet altijd gaat het fijn en makkelijk tussen mij en mijn meid, maar vaker wel goed dan niet. We zijn toe ergens langer te zitten. Beetje meer ritme, beetje meer werken. Ik ben weer toe aan sneeuwruimen, helpen waar kan, maar ben enorm moe. De hooikoorts speelt alweer even op en ik droom van het hoge noorden, de sneeuw en de zon.

 Een regenboog komt tevoorschijn, alsof het uit de bomen opstijgt. De wegen zijn minder breed en goed dan in Zweden. Het ruigere van het landschap ook, past beter bij mijn wilde hart. Deze schemert nog té vaak in onzekerheden en in een maatschappij die probeert verschillen te temmen. We rijden van een Airbnb weg. Betaalbaar, voor één nachtje, maar ...




Onderweg naar Östersund: op een meer, rendieren en verdriet (16-18 maart)
 De eerste stop komt al snel. We zijn nog maar een ruim half uur geleden uit Gagnef vertrokken en zijn bij het stationnetje in Rättvik aangekomen. In het hoofdgebouw is een kunstcafé waar bijna alles vegan schijnt te zijn. Eindelijk een typisch Zweedse lekkernij gegeten: een bun. Soms met kaneel of kardemom als ik het internet moet geloven. Dit was met Kardemom. 
 De eigenaar probeert nog even kunst te verkopen. Hij schept op dat hij al aan een kwart miljoen verkocht heeft. Dat is meer dan 20.000 euro. Klinkt beter in Zweedse kronen. 
Ik zeg hem al genoeg geld te hebben uitgegeven en we low-budget reizen, maar complimenteer hem op zijn verkoop technieken. We hadden ervoor twee kunstkaarten gekocht.

 Hij dacht vast: dat kan meer. We moeten even een stukje omrijden om achter het station te komen. De beste man had aangeraden er te gaan kijken. We zagen al in de verte een prachtig bevroren meer en een lange pier ...

Noorderlicht schim, zingende host en wolkjes uitblazen in de auto (11 t/m 15 maart)


 Gisteren zagen we een lichte schim van het Noorderlicht. Onze host kreeg te horen dat het te zien was en gaf het aan ons door. Na wolkjes uitblazen in onze kapotte auto, zijn we teruggereden. We zagen dat het in het noorden wat lichter was en heel onduidelijk leken er een paar sliertwolken in de lucht. Niet bijzonder, wel onze eerste poging.

 We gaan vandaag met onze host naar Borlänge. Een klein half uurtje rijden vanaf waar we nu zitten. Ze zit in een koor. Ze gaan optreden. 
 We gaan eerst genieten van een vegan lunch en na een praatje zal het koor gaan zingen.
 Het is een organisatie voor ex verslaafden die weer, na alles wat ze mee hebben gemaakt, proberen mee te komen. Nee, mijn host is zover ik weet geen ex verslaafde. Ze ziet er mooi gekleed uit en dat zeg ik haar ook. In het mooie weer rijden we erheen.

 Bijna alle auto’s in Zweden zijn heel vies, door het smeltende sneeuw onder andere. Mi...

Over wegen die golven, bochten en verlaten lijken (8 maart)

 We vertrekken naar Gagnef. Een klein plaatsje in Zweden, meer in het noorden, voorbij de breedtegraad van Stockholm.
 Dit was niet ons plan. Alhoewel ik zei dat ik gratis of goedkope overnachting zocht, had mijn host in Noorwegen het kennelijk niet begrepen. Ik kon er dus niet terecht.
 Ik reis echt low budget en de benzinekosten zijn schrikbarend. Ik heb nu al zorgen: hoe ga ik deze maanden vullen.

 We zijn onderweg naar de moeder van onze host in Göteborg. Voor 5 euro per nacht is het te doen en we verblijven zeker vijf nachten, zodat ik ook wat rust en overzicht kan krijgen.

 We nemen de langere mooiere route. Er staat zes en een half uur gepland en we vertrekken iets na 11:00. Het weer inpakken, kost wel even tijd.
 In Karlstad, halverwege, nemen we onze eerste lange pauze bij Espresso House. Deze zit op de route in een groot winkelcentrum. Eindelijk goede soja cappuccino! 
Met wat vegan lekkers erbij, kan mijn meid wa...

Mierenhoop en jagershut in Struv, en trauma in Göteborg (6 maart)


 Terwijl mijn host en mijn meid bijna in een diepe slaap vallen, zit ik in een donkere keuken te typen.
 Even een me-moment om alles een plek te geven.

 De dag was weer mooi zonnig en koud. We zijn weer dezelfde route als gisteren wezen wandelen en probeerden stil te zijn in de hoop een vos te zien. Er waren zojuist twee vossen gezien door twee vrouwen. Ze hadden onze host gewaarschuwd en ze begon gelijk de kippen weer in de hokken te doen. We hielpen daar een beetje bij. Reispotje, nummer twee, met asresten van mijn moeder strooiden we uit. We liepen een klein stukje het bos in en strooiden het uit over een steen met mos en waar het mos omgewroet was door wilde zwijnen. De wind nam ook wat mee naar hoger gelegen plekken.

 We zagen geen vossen wel onze eerste grote mierenhoop. Deze was duidelijk nog in afwachting voor de lente, want er was geen leven te bekennen. We hoorden ook de rode wouw, een roofvogel. Helaas zag...

Op naar Zweden (4 maart)

 De ochtend is tragisch door een afscheid die ik niet wil of kan tegenhouden. Mijn host is erg aardig, maar mijn hoofd kan even geen commentaar hebben en we moeten echt weg. Richting Zweden. 

Ik probeer blij en lief te gedragen naar mijn meid, maar heb het zwaar. 
De reis is even ondergedompeld in verdriet-pijn. Waarin ik me waardeloos en niet stoer voel. (Geen idee eigenlijk waarom ik mij niet even zwak, fragiel of verdrietig mag voelen. We lijken wel anti emoties soms te zijn als mens en alles te moeten acteren. Nep doen is niet mijn ding.) 

Het enige lichtpunt van de dag is over de brug heen gaan van Denemarken naar Zweden. Mijn meid is mega enthousiast.

 We komen aan bij de douane. Ik geef onze paspoorten aan de man. Zet altijd vooraf mijn zonnebril op sterkte af, zodat ik vriendelijker oog. Ik weet, ik heb alleen vele pindakaaspotten te verbergen en verder niets. 
 Hij checkt. Aardige vent, zelf wel met zonnebril op. Hij hoeft immers niet aardig te oge...

 Møns Klint, Denemarken (2 maart) Het bleek vloed. Na een afdaling van vele traptreden kwamen we aan bij de waterlijn. In de auto draaiden we al de toepasselijke muziek van Dire Straits: “Lets go down to the waterline”. 
Over wegen die op water leken te drijven, heuveliger wordende landschap, vol roeken en zwanen in het water met hun kontjes omhoog, kwamen we aan.
 Vreemde gewaarwording: het was geen vakantietijd, dus behoorlijk rustig en kinderen zaten nog op school, terwijl mijn meid naast mij liep.

 In een klein rond reisbakje zat wat as van mijn moeder. Vlakbij de laatste tree die in het water verdween, bukten we voorzichtig. Mijn dochter strooide het laatste beetje uit en je zag het as langzaam in het water opgaan. Het was beeldend heel mooi, maar niet alles, ja, dat zeg ik, hoeft gefilmd of gefotografeerd te worden. 

 De trap omhoog gaf mij de dag erop spierpijn in de kuiten. Vele stenen namen wij mee. Na paar dagen heb ik al een vollere auto en ben ik een moeder met hande...

Maribo, Denemarken

 Enthousiast rent ze voor ons uit over de lege parkeervlakken. Naast mij loopt onze host. We gaan naar achter een supermarkt om te dumpsterdiven, of containeren, zoals sommigen het noemen. Gewoon nog perfect bruikbaar voedsel achter de supermarkten uit containers weghalen. In Nederland mag dit helaas niet. Daar gaat het gewoon naar de stort toe. 
Tijdens mijn thuisloos, liftende, couchsurftijd, door Europa heb ik dumpsterdiven enkele keren gedaan of een poging tot. In Berlijn bestaan er zelfs cafeetjes die wekelijks voor maar 2 euro, toentertijd, een maaltijd bereidde van vooral dumpsterdive voedsel. Als je geen geld had, zoals daklozen, hoefde je niet te betalen. Het was ontzettend goed klaargemaakt. 
Ik had in 2012 een geweldige host in Berlijn bij wie ik twee weken verbleef. Ze kwam uit Roemenië oorspronkelijk, als ik het mij goed herinner. Ze kon make-up opdoen en klaar maken voor uitgaan als geen ander en kon echt goed koken. Ze maakte o.a. de lekkerste vegan p...