Noorderlichtschim, sneeuwscheppen en pechauto

Noorderlicht schim, zingende host en wolkjes uitblazen in de auto (11 t/m 15 maart)




Gisteren zagen we een lichte schim van het Noorderlicht. Onze host kreeg te horen dat het te zien was en gaf het aan ons door. Na wolkjes uitblazen in onze kapotte auto, zijn we teruggereden. We zagen dat het in het noorden wat lichter was en heel onduidelijk leken er een paar sliertwolken in de lucht. Niet bijzonder, wel onze eerste poging.



We gaan vandaag met onze host naar Borlänge. Een klein half uurtje rijden vanaf waar we nu zitten. Ze zit in een koor. Ze gaan optreden. 

We gaan eerst genieten van een vegan lunch en na een praatje zal het koor gaan zingen.

Het is een organisatie voor ex verslaafden die weer, na alles wat ze mee hebben gemaakt, proberen mee te komen. Nee, mijn host is zover ik weet geen ex verslaafde. Ze ziet er mooi gekleed uit en dat zeg ik haar ook. In het mooie weer rijden we erheen.



Bijna alle auto’s in Zweden zijn heel vies, door het smeltende sneeuw onder andere. Mijn meid tekent nog even als we aankomen wat smileys en stouts achterop de auto. Iets met poep. 

Tijdens het wachten, speelt ze twister. Daarna nog een raad spelletje. Na het eten gaan we de zaal in. Ik pak gauw een papier en pen, want naar praatjes luisteren, is wat saai voor kinderen en vanwege dat het uiteraard in het Zweeds is ook voor mij.
 (In het Nederlands vind ik dat ook vaak enorm saai.)
Van oor tot oor moet ik glimlachen als het koor dan eindelijk begint te zingen. Het zijn geen professionelen en hebben maar vier keer kunnen oefenen, met maar een keer begeleiding. Des te leuker dat ik hier bij mag zijn. Ik maak wat foto’s.

Zodra klaar, gaan mijn meid en ik naar het 2047 Science Museum. Waar er van alles te doen is. Ze geniet zichtbaar. Wel zijn we we sneller klaar dan normaal. Zo groot is het museum niet. Ze herhaalt nog wat dingen voor onze host ons voor het gebouw ophaalt. We gaan nog even naar Espresso House en dan weer terug.



Alle mensen die ik ontmoet, hebben een bijzonder verhaal. Al zal ik niet alles delen uiteraard. Onze host is aardig, ook single moeder, in de 60 en kan niet goed wakker blijven wanneer donker of slapen wanneer licht.

We praten over wat de corona tijd met mensen doet. Over de eenzaamheid en hoe niet iedereen nog werk had en daardoor weinig tot geen contacten. Ze heeft ook veel gereisd, ook met een busje. Ik heb haar al gezegd dat ze welkom is in Nederland.


De mensen zijn erg vriendelijk hier. Wel afstandelijker dan in Nederland, terwijl ik mensen daar soms al afstandelijk vind. Zeker als je meer Latijnse en islamitische landen gewend bent. Daar nodigen ze je veel sneller uit en laten je niet zomaar alleen zitten en zijn veel socialer dat betreft.



Moet wel zeggen dat ik nu soms al twijfels heb. Over een half jaar terug en dan? Zou zo graag een meer creatieve gerichte school hebben voor mijn meid. Waar niet hele tijd zo gefit wordt op groepswerken. Het is een superleuke school, maar met sommige dingen zo niet passend voor wie mijn meid is.

Ik denk aan mijn vrienden en dan wil ik over vijf maanden wel weer terug. Home is where the heart is. Zonder een echt vaste relatie heb ik echter altijd minder reden gevoeld ergens te blijven. Ik heb vele jaren zo eenzaam en verdwaald gevoeld in Ommen.

Aan de andere kant, zijn eenzaamheidsgevoelens ook al sterk aanwezig geweest tijdens het reizen. Van reizen ben ik er wel meer op voorbereid en weet ik ook hoe dat zich kan afwisselen met geweldige wakkere verrassende ontmoetingen.





Sneeuwscheppen bij bezoek 



Ik wil meehelpen. Ze zeggen dat ik op bezoek ben, maar ik wil iets te doen hebben. Hij maakt het ijzige sneeuw stuk en ik schep de stukken in een kruiwagen. Zijn vrouw komt ook meehelpen, misschien gedwongen voelend door mij. Mijn meid speelt ondertussen met hun zevenjarige dochter. Beetje onwennig, met hun paar Engelse woorden. Het is al heel wat dat ze even niet mijn aandacht vraagt.


Het bezoek begint een beetje ongemakkelijk, met verontschuldigen over hun Engels. Ik denk: nergens voor nodig, het gaat prima. Terwijl de meiden elkaar leren kennen, praten wij met thee in de woonkamer. Het blijft een beetje ongemakkelijk en toch ook wel gezellig.
Hij is journalist. Eigenlijk fotograaf, maar daar is steeds minder vraag naar. Zij werkt bij een kinderopvang.


Als hij vraagt waar de vader is en ik weer moet uitleggen dat ze hooguit een biologische vader heeft, moeten we al snel lachen. Ik zeg dat ik genoeg vader voor haar ben.

Ik ben wat moe, maar vooral van het stilzitten, dus als hij weer verder gaat met zoals hij zegt: “de lente helpen”, wil ik meehelpen. Wil bewegen, wil bezig zijn. 


Het is 17:00, we vertrekken, boodschappen en wie weet meer kans op wat Aurora.




Pechauto




De volgende dagen staan vooral in het teken van verwarmingsproblemen in de auto. Garage, na garage, heeft er één de tijd het goed te bekijken. Het lijkt (tijdelijk) opgelost. Voor hoe lang? Hij heeft geen idee. Er is ooit slecht gesleuteld aan de auto en daardoor lekte er wat in het koelvloeistof, waardoor er een laagje vastplakte in het verwarmingssysteem en de hitte niet meer de auto in kwam. En tja, het is net wat we juist enorm nodig hebben. Nu al, maar zeker verder richting het noorden. 


Ik word wel wat blij verrast en ongemakkelijk als hij vertelt dat de tijd e.d. dat ze eraan bezig waren, niet betaald hoeft te worden. Echt? Ja, zegt hij, zelf wat rood wordend.
Zo aardig! 



Morgen weer verder op weg! Op naar Östersund!