Het leven over golven, bochten en verlatenheid (Gagnef, Zweden)

Over wegen die golven, bochten en verlaten lijken (8 maart)



We vertrekken naar Gagnef. Een klein plaatsje in Zweden, meer in het noorden, voorbij de breedtegraad van Stockholm.

Dit was niet ons plan. Alhoewel ik zei dat ik gratis of goedkope overnachting zocht, had mijn host in Noorwegen het kennelijk niet begrepen. Ik kon er dus niet terecht.

Ik reis echt low budget en de benzinekosten zijn schrikbarend. Ik heb nu al zorgen: hoe ga ik deze maanden vullen.



We zijn onderweg naar de moeder van onze host in Göteborg. Voor 5 euro per nacht is het te doen en we verblijven zeker vijf nachten, zodat ik ook wat rust en overzicht kan krijgen.



We nemen de langere mooiere route. Er staat zes en een half uur gepland en we vertrekken iets na 11:00. Het weer inpakken, kost wel even tijd.

In Karlstad, halverwege, nemen we onze eerste lange pauze bij Espresso House. Deze zit op de route in een groot winkelcentrum. Eindelijk goede soja cappuccino! 
Met wat vegan lekkers erbij, kan mijn meid waar we zitten ook spelen. Ik laat haar lekker uitrazen. Uren zitten voor een kind is ook niets en voor mij eigenlijk ook vermoeiend. 

Alhoewel ze niet met anderen speelt, is het toch leuk dat er wat kinderen om haar heen zijn. Ze vindt het lastig als ze tegen haar beginnen te praten. Ik zeg haar: zeg gewoon in het Engels dat je geen Zweeds kan.

Dat gaat nog even wennen zijn.



Na een tijdje gaan we van de glooiende autoweg af naar rechts een kleinere weg op. Direct moet ik langzamer. Er ligt nog sneeuw, gesmolten sneeuw en ijs op. De weg waar je 70 mag, kan ik soms maar 20.

Het wordt heuvelig en gaat midden door een groot bosgebied heen. Soms gaan we langs of tussen een meer door. De ondergaande zon is magisch. We zien een uur geen eens ander verkeer en hoewel erg moe ben, is het het volledig waard.
Er ligt nog best veel sneeuw. We zijn in Zweden. We zijn op reis.





De rust dagen (9 en 10 maart)

Vanuit de achtertuin kijken we door de bomen naar de brede rivier beneden ons. We gaan verkennen. 
Sneeuw! Mijn meid is helemaal blij als ze een huis, of iglo zoals ze het noemt, gemaakt van sneeuw vindt. 
Ze wilt spelen.

Ik geniet half. Ik ben nog erg moe en verveel me snel. Na zo een mooie, vermoeiende en boeiende reisdag als gisteren, is dat ook niet raar.



We lopen over de brug, klimmen weer naar boven tussen de bomen en gaan na lunchen richting de supermarkt lopen. Vegan ijsje. Bijna alsof we het stiekem eten. Mijn host houdt van Whole Foods: onbereide voedsel. 

Op de terugweg zien we in een dieper gelegen deel een hert tevoorschijn komen. En nog één en nog één. De laatste kijkt achterom en ik vermoed dat er nog eentje moet komen . . . en ja hoor, nog eentje!

We staan op een plek, waardoor de auto’s niet langs elkaar kunnen, maar dat kan mij even niets schelen. 

(Viviane kan even niets schelen van wat anderen vinden! De wonderen zijn de wereld nog niet uit!)


Het is wennen om te slapen. Het ventilatiesysteem maakt elke paar seconde een plopgeluid, welke ik door mijn oordoppen heen hoor. Gelukkig gaat de tweede nacht beter.



De dag gaan we rustig aan doen. We zijn nauwelijks buiten geweest. Mijn meid de hele dag in haar pyjama. Ik heb nog wel het een en ander gedaan, qua werk en zoeken naar een volgende host. Gelukkig hoeven we hier niet snel weg. Ik neem mijn korte coaching video op, buiten, met het mooie uitzicht.

Doe de was, kook, kijk Netflix. s’ Avonds kijken we Crocodile Dundee. Herinnerde mij het leuker, minder seksistisch en spannender, maar zitten wat aardige stukjes tussen en kijken het samen uit.



Morgen heb ik nog geen plannen. Onze host is een nachtje elders. Dus wellicht vanavond eens met oortjes in dansen. Aan sporten kom ik namelijk niet toe. Voel me wat ongezond erdoor.

Hopelijk over een weekje of drie een vastere plek en dan naar een parttime baantje zoeken en mijn vrienden uit Nederland uitnodigen. Sommigen zeiden al: als je een vast plekje hebben, komen we. Jullie zijn welkom.