Ijszwemmen in Göteborg
Mierenhoop en jagershut in Struv, en trauma in Göteborg (6 maart)
Terwijl mijn host en mijn meid bijna in een diepe slaap vallen, zit ik in een donkere keuken te typen.
Even een me-moment om alles een plek te geven.
De dag was weer mooi zonnig en koud. We zijn weer dezelfde route als gisteren wezen wandelen en probeerden stil te zijn in de hoop een vos te zien. Er waren zojuist twee vossen gezien door twee vrouwen. Ze hadden onze host gewaarschuwd en ze begon gelijk de kippen weer in de hokken te doen. We hielpen daar een beetje bij.
Reispotje, nummer twee, met asresten van mijn moeder strooiden we uit. We liepen een klein stukje het bos in en strooiden het uit over een steen met mos en waar het mos omgewroet was door wilde zwijnen. De wind nam ook wat mee naar hoger gelegen plekken.
We zagen geen vossen wel onze eerste grote mierenhoop. Deze was duidelijk nog in afwachting voor de lente, want er was geen leven te bekennen. We hoorden ook de rode wouw, een roofvogel. Helaas zagen wij deze niet.
Toen was het tijd snel terug te gaan, zoverre dat kan met een kind die nog tijdloos denkt en weinig van mama’s zorgen aantrekt.
Wel begin ik langzaam weer die kant van tijdloosheid, of beter gezegd leven zonder kloktijden heen te gaan. Ik kijk al weer meer naar de lucht om te weten waar in de dag we zijn en vergeet alweer welke dag het is.
Na even meehelpen, dweilen, pakken we onze laatste spullen en nemen afscheid van de honden, katten en onze host.
We vertrekken laat dit keer, naar Göteborg, naar onze volgende host. Ze komt wat later thuis, dus deels rijden we door het donker wat ik zeer vermoeiend vind.
Verbazingwekkend spelen mijn been problemen niet op, maar mijn rug is moe.
We stoppen uiteraard onderweg en gelukkig is hier bij de benzinestations genoeg veganistisch te eten.
Mijn host leeft ook vegan. Kort gezegd, voor wie het niet weten, is vegan leven, meer dan plantaardig eten. Het is dieren niet als ding, bezit of object beschouwen en niet discrimineren: speciesisme = soorten discrimineren. Ik draag dus ook geen leer en ga niet naar dierentuinen e.d.
Ik mag onze host gelijk. Of dat is omdat ze veganistisch leeft? Nee, niet per se. Het is wel een zorg minder.
Ze vertelt hoe ze na het zien van een slachthuis van binnen en echt het eindstation, ze daarna niet meer dezelfde is geweest. De onmacht vreet.
Ik herken dit. Ik was ook activist, dan wel meer als kunstenaar en debatter. Na vier jaar was ik zo somber van de onwil van mensen en eigen onmacht, dat ik besloot niet meer een activist te zijn. Al bespreek ik het soms nog wel. Vaak heel mild. Ik dacht een sombere veganist is geen voorbeeld en later als moeder zeker.
Betekent niet dat bij elke vrachtwagen vol prachtige levende wezens die naar het slachthuis gaan, ik niet de horror ervan voel. Het onnodige noodlot van vele, miljoenen, miljarden onschuldige wezens, is lastig niets van aan te trekken.
Eerder in het bos vandaag, voordat we naar Göteborg gingen, kwamen we een jagershut tegen die was omgevallen. Mijn meid begon echt aan het hout te trekken om het verder te slopen. Ze heeft dat niet van mij. Zo een soort activist ben ik nooit geweest. Haar doorzetting en gezichtsuitdrukking waren eigenlijk erg grappig en stoer.
Ik heb haar toch maar gezegd het te laten liggen. Ze repareren het gewoon en als ze zulke dingen wilt doen, moet ze maar even wachten tot ze achttien is.
Reguleren van de natuur. De mens is bizar.
Ik ben blij weer hier te zijn. Mooi huisje en weer een lieve host. Het is altijd peilen wat kan of niet. Ze zijn tot nu toe allemaal erg vrij en vriendelijk geweest.
En nog door alles heen, mis ik iemand vreselijk veel.
Ijszwemmen, ontmoetingen en kunst (7 maart)
Waar ik dacht dat de kou het ergste zou zijn, is waar ik juist totaal geen last heb. Mijn armen beginnen pijn te doen. Ze zeggen dat ik ze hoger, uit het water kan houden.
Ik pak de trap waar foam is omgedaan wat hoger. Mijn middel heb ik 0,0 last van. Na een tijdje beginnen mijn onderbenen erg koud te worden en later mijn voeten.
Ik luister naar mijn lichaam en stap uit het water.
Mijn host zegt dat ik er wel twee minuten in ben geweest. Wat voor een eerste keer erg goed is. Zij ging zelf drie minuten. Ik mag haar iets natte handdoek gebruiken. Zij en een vriendin die we bij het meertje ontmoette, waren er al in geweest .
Mijn host ging er in nadat haar vriendin het dunne ijs gebroken had. Ik ging het proberen met mijn benen.
Ik dacht: ik kan verder en dus in ondergoed ging ik er in.
Ik kom er enorm verfrist uit en omdat de zon schijnt en het niet winderig is, kleed ik mij niet eens gelijk weer aan. Met handoek om mijn middel geniet ik van de zon.
Mijn meid probeerde het met haar blote voeten even. Ik vind dat al stoer. Ze probeert het al vrolijk en gillend.
De vriendin van Aquaman, zoals hij zichzelf op Instagram noemt, maakt al de foto’s en maakt ook een groepsfoto en nodigt ons uit voor haar foto expositie.
Aangezien ik de volgende dag al vertrek, mogen we einde van middag komen kijken. Ze moet voorbereiden voor de lezing morgen, dus zijn ze er toch.
Heel mooi was het. Al merk ik dat ik als kunstenaar ver verwijderd ben van de kunst. Door corona eerst en nu door het reizen.
Later zit ik naast mijn host nog licht euforisch, terwijl mijn meid heel beschouwend naar twee Canadese ganzen in het water aan het kijken is. Ze geeft ze namen. Jaap en Jis. Ze komt soms naar me toe rennen om te vertellen welke verschillen ze hebben. Een heeft een dunnere en langer nek (Jaap) en de andere een meer rommelige staart (Jis).
Dit zijn van die momenten waar ik met afstand haar bekijk en helemaal verliefd op haar ben en denk: deze reis is het zo waard!
Comments
Post a Comment