Op naar Zweden, de wouden en de dieren

Op naar Zweden (4 maart)



De ochtend is tragisch door een afscheid die ik niet wil of kan tegenhouden. Mijn host is erg aardig, maar mijn hoofd kan even geen commentaar hebben en we moeten echt weg. Richting Zweden.



Ik probeer blij en lief te gedragen naar mijn meid, maar heb het zwaar. 
De reis is even ondergedompeld in verdriet-pijn. Waarin ik me waardeloos en niet stoer voel.
(Geen idee eigenlijk waarom ik mij niet even zwak, fragiel of verdrietig mag voelen. We lijken wel anti emoties soms te zijn als mens en alles te moeten acteren. Nep doen is niet mijn ding.)



Het enige lichtpunt van de dag is over de brug heen gaan van Denemarken naar Zweden. Mijn meid is mega enthousiast.


We komen aan bij de douane. Ik geef onze paspoorten aan de man. Zet altijd vooraf mijn zonnebril op sterkte af, zodat ik vriendelijker oog. Ik weet, ik heb alleen vele pindakaaspotten te verbergen en verder niets. 

Hij checkt. Aardige vent, zelf wel met zonnebril op. Hij hoeft immers niet aardig te ogen voor zijn functie.

“Is this the whole family?” Dus ik zeg, ja, zelfde achternaam en: ik heb eventueel papieren om dat aan te tonen. Hij zegt dat dat niet nodig is. Dat als zij, mijn meid, blij is, het goed is. Dus ik vraag het aan mijn meid: ben je blij? Ze zegt voluit: JA! Gelukkig in een enthousiast moment arriveren we in een ander land.

Ik voel me even weer vrij, wild en stoer. Ik zag het in zijn gelaatsuitdrukking. Of het kwam dat ik zei, single mom te zijn en hij dat als een hint beschouwde. ;)



Helaas kakt dat gevoel snel in. Al doe ik nog zo mijn best, ik huil soms stil, maar met schokjes. Ik hoop dat ze naast mij niets merkt.

Zo voelen, verdient even helemaal los kunnen gaan in pijn en verdriet, zodat ik weer sneller verder kan. Ik moet echter iets doen waar ik slechter dan slecht in ben: doen alsof. Beetje acteren. Al vertel ik mijn meid heus wel iets. Hoop ik op beetje begrip voor mama’s gedrag. Dat laatste vindt ze lastig. 
Soms denk ik gelukkig maar: accepteer het maar niet meid, maar soms…



Ik ben weer alleen. Ben gewend altijd één iemand liefdevol door de dag heen te kunnen bereiken, mee te kunnen delen en te horen hoe het met de ander gaat. 
Mijn moeder was er eerder. Die is er ook al niet meer.


Wel vervreemdend vele kilometers te rijden en niemand tegen te komen. Ook de huizen lijken verlaten. Een mooi soort eenzaamheid, maar nu komt het harder aan.



Wat een geweldig mooie plek zijn we nu en wat een mooie en lieve host. Morgen de dieren bekijken en hier in het bos wandelen.

De verwarming kost honderden euro’s per maand, hoor ik. Ik schrik ervan. Vandaar een haardvuur waar de twee hondjes voor liggen.
 Vijf katten zijn er ook in huis en nog allerlei andere dieren buiten.


Een van de honden sprong flink op tegen nieuwe mensen en mijn meid vond dat eng. Maar langzaam wennen ze aan elkaar.



Ik hoop dat ik kan slapen. Ik slaap steeds wel in en dan uren wakker. Tot de ochtend en dan diep.




Door de wouden van Skruv en de dieren, Zweden (5 maart)



Het was focussen op het hier en nu. Wat grotendeels van de dag lukte. Gevoelens opzij zetten, omdat ik ook hier wil zijn en niet alleen in mijn hoofd.


Rustig begin van de dag, waarna we de dieren hier gingen bekijken. Onze host tekende een wandelkaartje voor ons. We liepen drie kilometer, waarvan een stuk uitzonderlijk mooi, waar het pad bedekt met mos nauwelijks was te onderscheiden van het bos.

De stilte! De stilte waarvan ik droomde. Eindelijk geen autogeraas in de verte hoorbaar. Onmogelijk lijkt dat in Nederland. 


We zagen waar zwijnen gewroet hadden, vonden uitwerpselen die we op onze kaart opzochten welke het konden zijn. We dachten een vos en een marter. Ik vertelde weer, enigszins vermoeid een verhaaltje. (Ik heb er, geen grap, meer dan 300 inmiddels verteld. We zijn de tel kwijt.)



Na lunchen heb ik de host geholpen: het gezaagde hout in kruiwagens te doen en op de goede plek te zetten. Zakken met kippenvoer net zo en daarna beetje meehelpen de vele kippen en twee eenden in hun hokken voor de avond te krijgen. Mijn meid hielp ook een beetje mee en vond dat laatste uiteraard het leukste.

Ze is inmiddels ook redelijk gewend aan de honden.



Tegen de schemering gingen we met onze host in haar auto rondrijden. Dieren spotten. Voorkeur was een rendier en een vos. Immers heeft mijn meid deze nog nooit gezien.

Het bleef bij drie herten, diverse ganzen en een konijn midden op de weg, die steeds maar niet opzij ging.



Het was al bij al een goede, fijn en mooie dag. Morgen weer verder, naar ons tweede adresje in Zweden.