Bevroren watervallen en door bergen heen

Bevroren watervallen, pin-pech en door de bergen heen (20-25 maart)

De auto slinger ik over de stijgende en dalende bochten. Mijn hoofd is moe en het uitzicht een verademing voor mijn geest. 

De wolken hangen laag, tonen nog maar net de toppen van de kleine bergen. Dit zijn toch niet meer heuvels te noemen?



Nee, niet altijd gaat het fijn en makkelijk tussen mij en mijn meid, maar vaker wel goed dan niet. We zijn toe ergens langer te zitten. Beetje meer ritme, beetje meer werken. Ik ben weer toe aan sneeuwruimen, helpen waar kan, maar ben enorm moe. De hooikoorts speelt alweer even op en ik droom van het hoge noorden, de sneeuw en de zon.



Een regenboog komt tevoorschijn, alsof het uit de bomen opstijgt. De wegen zijn minder breed en goed dan in Zweden. Het ruigere van het landschap ook, past beter bij mijn wilde hart. Deze schemert nog té vaak in onzekerheden en in een maatschappij die probeert verschillen te temmen.

We rijden van een Airbnb weg. Betaalbaar, voor één nachtje, maar nog enorm prijzig voor me. We konden geen host vinden na het stel in Trondheim. Waar we in het centrum niet uit de parkeergarage kwamen, omdat mijn pinpas het in die automaat niet wilde doen en ik geen kleingeld had. Een uur later, na veel gedoe konden we weg.
In de supermarkt extra pinnen kon ook al niet. Een vrouw wilde voor ons betalen. Nee, ze wilde geen euro’s die ik mee had. Zo aardig! Het lukte haar echter ook niet. Een man wilde wel voor de euro’s ruim pinnen voor ons. Het lukte. Hij keek nog met een schuine en grappige blik dat we nu wel weten en kunnen doorvertellen hoe aardig de mensen in Noorwegen zijn.
 (Bij deze!)

Na wat zweten, stress en vermoeidheid reden we weg. Op zulke momenten, dat je vermoeid bent en je dochter ook, je nog heel veel moet lopen, overal vragen en dan eerst de muntjes ook niet willen in het betaalapparaat, dan ben je wel even klaar met de dag.



Voor ik het vergeet, mijn meid wilde dat ik met jullie deelde dat we de langste tunnel in zijn gegaan tot nu toe. 10,7 km! Onder de kleine berg door. Zichtbaar uitgehakte rotsen. Hoe we alles als mens lijken te kunnen temmen. Soms ben ik onder de indruk van het menselijk vermogen. Soms temmen we teveel en plastificeren we natuur, lichaam en geest.



Voordat we bij Trondheim aankwamen, reden we licht teleurgesteld Noorwegen binnen. Er was helemaal geen duidelijke grens. We werden niet gestopt.
 Ik hoefde de pindakaas potten niet te verbergen.
De wegen en het landschap veranderde wel snel. De sneeuw was bijna volledig weg, hoe dichter we bij de stad kwamen. 

Nu ik hier ook zit te schrijven en naar buiten kijk, is het mistig, regent het en waait het flink.


Afwisselend weer is wel ongetemd bevrijdend, maar een dik pak sneeuw is als een dik pak zoen van de juiste persoon. De zon ben ik dan: brandend heet.

Nog voor we de grens over zijn, bezoeken we twee watervallen. Een is wat kleiner en andere de grootste van Zweden. Ongelooflijk prachtig! Ik baal dat mijn hoofd maar half geniet. De watervallen zijn deels bevroren in de meest prachtige vormen! De natuur op haar mooist. 


De mensen naast ons vieren een 62 jarige verjaardag aan de kaarsjes op de taart te zien. Ze trekken confetti open. Knal . . . plastic over de grond en dan de kurk van de champagne zo in de waterval. Ik zie het gezicht van mijn meid betrekken. Ik begrijp haar volkomen, maar probeer het luchtig te laten. Ook omdat ik voel, dat deze mensen totaal niet beseffen wat ze doen.
 Dat wat zij vervuilen wij in Ommen eens lang hebben opgeruimd met onze grijpers.

Even later vraag ik of ik van ze een groepsfoto zal maken, zodat ze er allemaal op staan. Heel lief komt een van de vrouwen daarna met extra bordjes voor ons. Voor een stukje taart. Wat me extra duidelijk maakt dat ze oorspronkelijk hier niet vandaan komen.
Op zulke momenten denk ik wat jammer, maar zeg ik het toch: nee dank je. Wat aardig! En: wij leven vegan. Voor de onschuldigen heb ik het er volledig voor over.

 Sociaal gezien weleens lastig.

We zijn momenteel bij een geweldig aardig gezin. We zijn hun eerste surfers. Ik voel vooral een klik met de vrouw. Misschien als moeders ook, maar ook hoe ze grapt over haar man. Dat waardeer ik wel. ;)