Onze reis naar het Noorderlicht

Onder de poolcirkel (Sandnessjøen, Trondheim, Hamar 25 -31 mei)

 De zon verdwijnt steeds verder achter de wolken. Met onze dunne jasjes aan is het net te doen. In de auto staat het dat het 14,5 graden buiten is. De smeltende sneeuw speelt de wind frisser. We rijden verder. Binnen een half uur is het landschap van dennenbomen en loofbomen en bruinige aarde veranderd in een golvend koud wit landschap zonder enkele boom. De auto leest 3,5 graden af. 
Daarom, dacht ik, gaan de ruitenwissers minder, alsof ze de snelle overgang niet aankunnen. 

Een bord informeert dat we op de rand van de poolcirkel komen. Bij een informatiecentrum omgeven door dikke lagen sneeuw, die ruim anderhalf meter hoog zijn, vrijgemaakt voor auto’s en voetgangers, stappen we uit. We kopen een kaart en een knuffeltje, spelen even voor rijke toeristen. Sla echter de koffie en goede jassen waarnaar ik kijk over. Low budget is soms lastig, maar heeft zijn charme. Je zoekt de wereld buiten commercie meer op en ziet eige...

Zoute getijstromingen, poolcirkel en bok! (Bodø, onderweg naar Sandnessjøen, 17-24 mei)


 De natuur in Noorwegen ben ik weg van. De mensen zijn hier soms wat afstandelijk, maar sympathiek en erg fijn. 
 Toch mis ik soms hele andere huizen en vooral andere interieur. Dat je het gevoel hebt in een totaal ander land te zijn. Zoals de huizen in Peru waar de eerste verdieping er geregeld nog niet op staat. Op het platte dak, waar een verdieping nog kan komen, steekt metaal uit, wachtend tot er gezinsuitbreiding, een koper of geld is. 

 We bezoeken de Saltstraumen , een half uurtje rijden van waar we verblijven in Bodø. Dit is een van de sterkste getijstromingen in de wereld. Ergens lees ik de sterkste. Hangt ook af wanneer je het bezoekt. De tijden zoek ik op.

 We gaan met zijn drie. Onze aardige sympathieke host gaat mee. We verbleven eerder bij hem. Misschien vertelde ik toen al dat hij Turks is en gevlucht is naar Noorwegen. In deze wereld zijn nog teveel regimes, als niet alle, in me...

Een halo in de windveren (Tromsø, 12-18 mei)

 Op de foto’s is het te zien. Met het blote oog is het lastig kijken in de felle zon. Een halo om de zon. Een soort van ronde regenboog door de ijskristallen in de lucht. Deze wolken van ijskristallen noemt je cirrus, windveren of vederwolken. Ik noem ze: mooi! 
 Even later lopen we op blote voeten, zij in hemdje en broekje, ik in rokje en dun truitje. Het is maar 7 graden, maar doordat er weinig wind is, het zonlicht op het hout weerkaatst, voelt het warm. Ik verbrand heel lichtjes mijn neus, zoals altijd. 

Zij tekent, ik lees over the Artic Cathedral die we bezocht hebben. (Zie twee foto's onderaan en voor meer mijn instagram: vivianerose1 ) Niet omdat we gelovig en zeker niet religieus zijn, maar vooral om het gebouw zelf vond ik het interessant het te bezoeken. Daarnaast om wat te doen te hebben en geen cultuurbarbaar te worden of van mijn dochter te maken. Heerlijk buiten in de zon. Een dag eerder liepen we een heuvel op, nog deel...

Kleine wereld, van wolken vallen, een marineschip en ook nog Eurovision (Tromsø, 8 - 11 mei)

 Voor het eerst voel ik heimwee of wat er op lijkt. Mijn huisje. Niet om mijn huisje zelf, maar om de rust even niet in te hoeven pakken en urenlang te moeten rijden. Ik had dit keer langer rust gewild en nodig gehad. De host ging dus weg op vakantie, vandaar. De natuur in Hol i Tjeldsund en omgeving zijn we verliefd op geworden.

 Dezelfde weg kiezen, terwijl de weg met meer kilometers sneller was geweest, is niet slim. Deze heeft hobbels, gaten en scheuren en het sneeuwt ook nog eens. Ik ben al té ver om weer om te draaien. 
 We komen langs stukken vol met sneeuw, vers gevallen sneeuw en andere plekken waar niets meer ligt. Dit is afhankelijk van of het aan het water ligt, tussen de bergen is en of het de zonnige of schaduwzijde van de berg is. Tussen de wolken en het sneeuwen de zon even zien, brengt vervreemdend licht met zich mee.
 
Heel soms mis ik ook het zomerse weer dat nu al in Neder...

De vrijheid zingt (Hol i Tjeldsund, 5 - 7 mei)


 Het blijken er geen vier maar vijf te zijn. Elanden. Onze host brengt een verrekijker. Ik had er ook al een gepakt, maar de zijne is beter.
 (Zie onderaan een video.) Hij zegt hoe uniek vijf bij elkaar zijn. Eerder al zagen we een onderzeeboot. Ik zeg hem dat ik het gewoon aantrek: zeldzame dingen. Al ben ik niet spiritueel, als zij dat denken, dat ik bijzondere dingen aantrek, dan groei ik bij ze in waarde grap ik tegen de host.
 'Zij' is een groep mensen die hier al langer zitten. Worden af- en aangevuld met andere spirituele mensen. Chakra’s, mediteren, yoga en andere spirituele dingen gebeuren er. De host zegt ook niet spiritueel te zijn, maar kan het hebben en maakt grapjes over mij, over mijn ongemakkelijkheden met spiritualiteit, waar ik wel om kan lachen. Ik kom van een familie die in reïncarnatie, een ziel en in vorige levens gelooft. Ze geloven ook in een soort van god of goden of creatie. Nooit helemaal geweten hoe ze...

Snowdevils and a fox (Hol i Tjeldsund, 1 mei - 4 mei)

 Een Engelse titel aangezien er voor een snowdevil geen bestaande vertaling is. Sneeuwduivel: sneeuw dat draaiend door harde wind, storm, een trechter vormt vanaf de grond. Je ziet in de video (onderaan de blog) nog het laatste beetje ervan.
 Weer iets nieuws gezien. Mijn dochter en ik weer blij. Veel reizigers sparen landen. Wij nieuwe ervaringen, hoe klein ook. Om ze goed te onthouden en voor de kick wil ik ze in een lijstje zetten. Voor mijn meid later ook leuk om de herinnering wakker te houden.
 We zagen een vos, toen we terugreden over de weg aan de andere kant van het eiland, waar door heuvels en al er geen sneeuw ligt. De zonnige kant. 
Mijn meid had nooit een vos gezien in het echt en ik ook nooit zo opvallend. Al was deze wat meer gelig-bruinig dan de oranjeachtige die je in Nederland ziet.

 De omgeving is hier prachtig. Het zijn soms dagen van een uur of vier uur werken: bedden opmaken, was doen, de keuken e.d. Gisteren...

Onderzeeboot, in een hottub en bedden opmaken (Hol i Tjeldsund, 23 - 30 april)


 We proberen het nog een paar keer, maar zonder succes. De host van de Airbnb zegt het ook al, dat het waarschijnlijk de eerste en ook de laatste keer was dat we het zagen. Het is nu al veel té licht. Het wordt ’s nachts niet meer pikkedonker en het is ongeveer drie uur lang donker. Ik zet het eten op tafel. Vandaag best veel bezig geweest en heb eigenlijk rust en beweging nodig. Ik kijk naar buiten en zie iets dat niet lijkt op een normale boot. Ik denk eerst dat dat niet kan. Ik had het toch goed gezien. Een onderzeeboot komt langs. Ik zie iets oranjes bewegen. Iemand is op het dek bezig. Vlakbij is een militaire basis, maar dan nog is het uniek volgens mijn host van de Airbnb om er een boven water geruisloos te zien voorbijkomen. Alleen het bewegen van het water hoor je zacht.

 Ik koop tekenpennen en papier. Een uur rijden van waar we verblijven. Niets is hier dichtbij. Voor mijn verblijf ga ik kunst m...