Snowdevils and a fox

Snowdevils and a fox (Hol i Tjeldsund, 1 mei - 4 mei)



Een Engelse titel aangezien er voor een snowdevil geen bestaande vertaling is. Sneeuwduivel: sneeuw dat draaiend door harde wind, storm, een trechter vormt vanaf de grond. Je ziet in de video (onderaan de blog) nog het laatste beetje ervan.
 Weer iets nieuws gezien. Mijn dochter en ik weer blij.
Veel reizigers sparen landen. Wij nieuwe ervaringen, hoe klein ook.
Om ze goed te onthouden en voor de kick wil ik ze in een lijstje zetten. Voor mijn meid later ook leuk om de herinnering wakker te houden.


We zagen een vos, toen we terugreden over de weg aan de andere kant van het eiland, waar door heuvels en al er geen sneeuw ligt. De zonnige kant. 
Mijn meid had nooit een vos gezien in het echt en ik ook nooit zo opvallend. Al was deze wat meer gelig-bruinig dan de oranjeachtige die je in Nederland ziet.



De omgeving is hier prachtig. Het zijn soms dagen van een uur of vier uur werken: bedden opmaken, was doen, de keuken e.d. Gisteren eigen kamer even gedaan en vooral tekenen. De tekening, bijna af, komt ergens hier te hangen aan de muur. 
Ze zijn complimenteus. Het is wel meer hobby en velen vinden het ook niets. Er zit veel symboliek in en het is fijn tekenen voor mij. Tekenen gaf mij vaak stress, omdat het niet was zoals ik het wilde of er verwacht werd. Deze manier heeft beter effect op mij dan een mandala kleuren of tekenen. 



Zwart-wit komt veelvuldig voor in mijn meer kunstfoto’s, portretten en tekeningen die met een zwarte pen zijn gemaakt en een soort marker. Misschien om los te komen van het dagelijkse. Het eerder als kunst voelt. Misschien omdat mensen veelal kleur maken en verkiezen. Ik onbewust bij kom van dingen die niet de standaard zijn. Misschien ben ik kleurrijk genoeg, dat ik behoefte heb aan rust. 

Wat het ook is, niet alles hoeft verklaard. Al lijken mensen mij eindeloos door te vragen over de reden waarom ik zo leef, zo reis.

Waarom blijf je op één plek? Waarom ben je bang eens buiten je eigen kleine wereldje te stappen? Waarom wil je nooit wat anders doen? Vragen die ik heel vaak afvraag als ik weer eens vragen krijg. Ik beantwoord de vragen graag, daar niet van. Soms mis ik wel gelijke geesten.

Al weet ik veelal waarom ik zo graag leef, is het niet in één antwoord te proppen.
Het onverwachte, avontuur, niet uitgaan van bezit moeten hebben, niet behoefte een vaste plek te hebben, de wereld willen zien, niet geloven in grenzen (waarom wel je stad uit, maar niet je land?), niet nationalistisch voelen, op reis mensen veel opener zijn en je de meest persoonlijke verhalen vertellen, zonder kloktijden en agenda’s leven . . . Vele redenen.
En ja, ik vind een huisje, zekerheid soms een ongelooflijke rust! Maar de hele tijd? Vergeet niet dat als je reist een halfjaar, dat het minstens voelt alsof je een jaar hebt geleefd of wel meer. Ik verleng mijn leven zo gewoon. Volgens meerderen ben ik weg aan het rennen: ik ren eerder ergens naartoe en rennen is sporten, ook voor de geest is dat gezond. Helaas kun je van verliefdheidsgevoelens en al niet wegrennen, want dan zou ik nu een sprint nemen.


Nee, ik ben niet tegen het systeem, maar zeker ook niet voor. En nee, het is geen protest, maar als het zo overkomt of het effect heeft, so be it en mooi meegenomen. 



Ik verwacht nooit dat iemand zo leeft als ik, dat wil en al. Soms denk ik wel dat de meerderheid bevraagd mag worden en indirect doe ik dat wel, anders vragen mensen niet door en beginnen niet over hun ervaringen of wensen.

Inspireren is mooi, maar niet mijn taak. Ik word ouder en hoef niet de activist of inspirator meer uit te hangen. Murw soms ook ervan. Ik heb de behoefte mijn eigen weg te bewandelen zonder teveel vragen. Al is en voelt het soms als een gevecht als mensen je goede bedoelingen tegenhouden.

Wil ik terug naar Nederland? We reizen nu twee maanden (1 mei), 9 weken (sinds maandag… moet vaak lang nadenken over welke dag het is.) Het antwoord is nee. Al zou ik wel wat mensen missen.
Ik moet wel terug. Al is mijn meid hier heel erg content. Toch de vooruitblik over drie maanden terug te gaan, vooral voor twee vrienden, vindt ze ook fijn. Ze mist Nederland en alles niet. Al mist ze de lente daar, omdat er dan vele insecten zijn om naar te kijken. Hier laat dat op zich wachten.
Ze wilt wel weer in de winter deze kant het liefst op. Vaker het noorderlicht zien. We zijn erdoor nachtdieren geworden. Het wordt nu ook nauwelijks donker nog. Vervreemdend. Dat geeft verwondering. Dat geeft levendigheid. Dat doet leven.