Sleur, schelpen en gezonken schepen

Sleur, schelpen, slingerwegen en gezonken schepen (Gibostad - Tromso 7 - 14 april)



Schelpen. Grote rozige. Zee-egel overblijfselen. Op het strandje, net voorbij de sneeuwrand, lopen we. We verzamelen prachtige exemplaren. Al ben ik van dingen laten liggen, is dit té verleidelijk en té leuk voor mijn meid.
Kleine stukjes dode koraal op het strand leven op in onze ogen. Het dunne lange strand loopt door voorbij bochten. Hoe verder we gaan hoe meer stenen en grotere stenen elkaar opvolgen. In allerlei vormen en kleuren. 

Waarom delven we bodems kapot voor wat glimmende stenen. Om het een spirituele betekenis op te leggen? De natuur ademt in en uit.
Adem mee en luister naar het water dat haar golven slaat tegen haar eb-rand. In en uit ademen zonder alles te voorzien van een diepere betekenis. Gewoon zijn. Gewoon voelen. Gewoon denken tussendoor: wat ga ik morgen doen, hoe ga ik de schelpen meenemen, waarom zegt hij niet: ik hou van je.

Ga dan eens niet jezelf voor de kop slaan dat je leeg moet zijn. Mediterend daar moet staan. Het leven is vol en als je dood bent, ben je leeg genoeg. Liever leven en voelen. 

Huil de blauwe hemel toe, lach de regen toe, peins de rust toe en word leeg in een storm. Laten we ons nog verrassen door onszelf? Laten we ons eens verwonderen.



Het uitzicht is weer adembenemend mooi. Ben nu in Tromsø. Twee nachten al. Morgen moet ik in principe weg. Ik heb echter geen andere host en het zijn vakantiedagen, wat het veel lastiger maakt dan het al is om iets te vinden.
De kamer is schoon en fijn en ik mis tijden dat ik liftte door Europa of reisde met mijn meid in Zuid-Amerika en gewoon geregeld ergens twee weken tot twee maanden kon blijven.



Zijn de tijden veranderd, ben ik veranderd, is couchsurfing veranderd of is het gewoon Noorwegen? 
Het zijn aardige vriendelijke maar toch wel echt wat meer afstandelijke mensen in Scandinavië. Ik had nooit gedacht Nederlanders als sociale wezens te zien, maar na deze ervaring wel. Als ik mag denken, en oh ja dat mag, dan denk ik dat Nederlanders soms heel graag even alleen zijn, voor een dag of twee of meer, maar daarnaast ook heel open en sociaal kunnen zijn. Het enige jammere is dat alles op afspraak is. De agenda, het horloge, het abstracte. 
Nederland staat bekend om zijn bijna hysterie op kloktijden.

Overal waar ik ben, mis ik daarom ook andere landen. Het uitnodigende van meer Latijnse landen en het je helpen en niet alleen laten zijn in meer islamitische landen. Misschien moet ik eens naar de Balkan weer waar culturen zich meer mengen. In Turkije werd ik soms ook gek, dat je gewoon niet een diep gesprek met zijn tweeën even kon hebben. 



Ik moet werken. Geld en bezigheid. Het lijkt zo simpel, maar met een kind reizen en kort op een plek blijven, maakt dat heel lastig. Vooral als je je kind ook zou moeten meenemen naar mogelijke werkplekken om te vragen: "heb je… wacht even, sssshhtt, laat mama even praten, heb je… wacht even… ok, is hier een wc?"

Ik moet meer bewegen. Ook deels lastig met een kind, maar ook qua wat en wanneer. Gisteren zijn we wel met de bus het centrum ingegaan en hebben best wat gelopen. Ik heb onszelf ook verwend met vegan eten. Helaas was de bibliotheek dicht en had ik nog geen zin in een museumbezoek.
Mijn meid was helemaal weer blij om in een bus te zitten. Door ook mondkapjes dragen in het OV en dat ik vrijstelling heb, zelden zin gehad, maar straks weer iets vaker doen. Ik ben alleen erg van vrijheid. Een auto geeft dat.

De busticket in de bus was erg duur, dus was ik erg blij dat we met de zelfde ticket mee terug mochten al was het een uur verlopen. Ik gaf een luchtkus naar de chauffeur en bedacht mij later, dat dat misschien niet zo normaal was, maar wie had het over dat ik normaal was? 


Later gaan we nog naar een monument. Waar het Duitse oorlogsschip Tirpitz in 1944 gezonken is en waar we een klein stuk overblijfsel nog zagen uitsteken nu het eb was.

Het is bijzonder, maar ook heftig om te zien. Van alles wat ik lees, onthoud ik vooral dat mensen delen van de boot gebruikten later, voor een dak te maken e.d. En vooral dat er 971 mensen gestorven zijn, toen het schip gebombardeerd was en op zijn zij lag en er dagenland geschreeuw en gebonk kon worden gehoord vanuit het schip van de mensen die er niet meer uit konden.
De horror van oorlog. 


Nu vraag ik mij dan af, toen er stukken van het schip werden gebruikt er niet nog vele lijken zijn gevonden. Hadden ze eerder een graf gekregen en konden ze toen echt niet gered worden?
De dikke laag van de boot is zichtbaar. Het monument bestaat eruit. Pas 40 jaar na is er een monument gekomen en is het resterende wrak met rust gelaten.



Onzichtbaar gaten in de bodem
geslagen onder zee
oorlogsrestanten begraven

in harten van vluchtelingen en nabestaanden
ze moesten ook maar geloven dat ze streden voor een goede reden
haat op haat op haat op haat stapelt sedimenten voor een toekomst



Het uitzicht echter . . . om los te komen van het verdriet en nog erger: de leegte van oorlog. 


Van Gibostad naar Tromso waren niet de beste wegen. Een soort hobbelige achtbaan. Deels met gaten en scheuren, bochten en heuvels, maar gelukkig waren de wegen ijs en sneeuwvrij. We hadden de iets langere route zonder de boot genomen, omdat het goedkoper zou zijn. Het uitzicht was geregeld wel weer adembenemend.


Onze tijd in Gibostad was goed, maar onze host ging weg naar zijn andere locatie met een andere surfer. Wel fijn dat we gewoon mochten blijven zolang we wilden. Het huis was wel vol spullen, stof en al. Dat gaf wel wat vrijheid. Nu ik weer in een schone en legere kamer verblijf, merk ik wel hoe fijn dat is. Al sliep ik er door de stilte en al wel beter in Gibostad. Ik heb echter na een of twee dagen alleen behoefte aan mensen om mij heen.

Ik zie tegenop straks in een huis te zitten in Nederland, waar de nachten stil alleen zijn. Na al dat couchsurfen, merk ik wel dat ik mijn woning weer open wil stellen voor couchsurfers, aangezien geen vent zich aandient of mij past.
Het is zo fijn nieuwe mensen te ontmoeten en te kunnen helpen. Alles moet geld kosten. Een hele afstandelijke manier van leven. De god van deze tijd: economie, ben ik weer eens flink war van.