Weggevaren en vergezichten

Gevaren op de weg en ongelofelijk prachtige uitzichten (Bodø en Lavangen, 30 maart - 3 april)



Ze gooit sneeuwballen met de jongen die naast onze host aan het spelen is. Het spelen gaat in het begin moeizaam. Soms moet ik haar laten vervelen. Na even spelen ze eindelijk met zijn drieën, met nog een meisje erbij, lekker in de sneeuw!
Rust! Niet alleen qua tijd voor mij, maar ik zie mijn meid graag blij. 

Ze spelen uren, vooral buiten. Het scheelt dat het meisje en mijn meid een beetje Engels met elkaar kunnen praten.



We zijn moe van een zware rit gisteren. Bijna elf uur onderweg geweest, soms over besneeuwde wegen, met weinig zicht door sneeuw of naar achteren glijdend.


De vrachtwagenchauffeur gebaar ik mij te helpen. Ik weet het namelijk ook niet meer. Er is verderop een vrachtwagen gaan glijden en de weg is tijdelijk dicht. Ik sta schuin omhoog en zodra ik stil sta en vooruit probeer te komen, kom ik niet naar voren maar glijd ik naar achteren. In de handrem sta ik stil. Als het warmer was, zou ik nu flink gaan zweten uit lichte paniek. 

De vrachtwagenchauffeur stapt uiteindelijk zelf in mijn auto en weet de auto te draaien, zodat we terug kunnen naar het dorp. Daar wachten we tot we weer kunnen. Onze host raadt nog aan winterkettingen voor de banden te zoeken, maar iedereen heeft winterbanden hier met metalen nopjes. Dus nergens te bekennen.
Ik bedankte de man uiteraard nog. Ik zei: you’re the best! Hij: I am from the Ukraine. Ik: Then, you’re even better! Ik rijdt emotioneel terug. 

Oorlog, macht . . . we blijven maar niet van de geschiedenis leren. Rare planeet met zoveel moois dat ik niet weet waarom zovelen bezig zijn met haat, discriminatie en al.



De host zal na 21:00 laten weten of de weg vrij is, maar ik ben zo bold om toch al te gaan. Er is nog steeds een dikke laag sneeuw, maar wel ruwer, omdat een sneeuwschuiver er langs is geweest. Het begint te sneeuwen. We hebben nu slechter zicht. De vrachtwagen achter ons duwt. Ik durf niet harder dan hooguit 60 te gaan. De vrachtwagen gaat langs me heen, voegt direct in en een sneeuwwolk ontstaat, waardoor ik totaal verblind ben.



Ik red het. Dit was een heel pittige einde van de rit. Ben ik dan bang of gestresst? Wel als mijn meid vrolijk druk begint te praten, terwijl ik al mijn concentratie nodig heb. Luisteren is lastig voor haar. Na zoveel uren, begrijp ik ook haar moe-zijn, chagrijnigheid en ongeduld met me.

Echt bang ben ik nooit of heel zelden op het moment en meestal vervloek ik mezelf er na. Ik ben eerder boos. Ik denk dan: ik had het zo moeten doen of: ik had het wellicht anders kunnen doen. Meestal achteraf denk ik: evolutie nog aan toe! Dat hebben we net gered!



In Bodø hebben we een hele fijn host gehad. Dat waren de dagen en drie nachten hiervoor. Eindelijk weer van Turkse thee en eten kunnen genieten! Al mijn ook best vele Turkse ervaringen kunnen delen. Ik ben immers getrouwd geweest met een Turkse man. In de periode dat ik uit keuze thuisloos was, liftte ik naar de plek waar ik tien jaar eerder getrouwd was en zag na ook zo lang mijn ex man weer. Het bleek onverwacht een goede therapie te zijn. Ik begreep mezelf meer en vergaf veel.

Ook in Istanboel gewerkt. Één maand als hostess voor een drie verdieping restaurant en twee weken in een lousy bar ergens bovenop een gebouw.


Onze host nodigt ons uit, samen met een vriendin van hem een heuvel te beklimmen. Mijn meid, waarvoor het haar eerste heuvel-klim is, gaat als een speer naar boven. Het is best oppassen door gladde stukken met ijs en sneeuw, schuine stukken die je moet beklauteren en gaten en gleuven tussen de stenen.

Prachtig is het uitzicht! Mijn meid rent nog verder naar de top. We drinken daar thee, eten wat en gaan weer terug.
Mijn rechterknie redt het net. Tijdens mijn reis als 19 jarige heb ik mijn knie verpest door ongetraind kleine stukjes af te leggen met een té zware backpack. Deze was 10 kilo té zwaar voor mijn lengte. 

Dat was mijn eerste reis alleen. Uiteindelijk reisde ik een maand rond en nog een maand werkte ik in het plaatsje Dingle aan de westkust in Ierland. Vooral in een videotheek. Videobanden? Voor Netflix e.d. Google maar. 

Ierland blijft een van mijn favoriete landen!



Het is een opluchting als we nog een extra nacht mogen blijven bij onze host. Nog meer lekker eten, gesprekken, filosofieën en over Turkije praten en waarom hij daar niet meer kan zijn.

Ik ben moe. Ik moet bijkomen van de enorm lange reis die vooraf ging. Ruim 11 uur lang! Waarvan ook drie boten en drie uur wachten tot we met twee van die boten meekonden. Dat begint ook al met pech.

Het moment dat we eindelijk na een uur de boot in mogen rijden, is mijn accu leeg. Ik raak wat in paniek en gebaar de auto’s achter mij voor te gaan. Ja, we hadden muziek op en zo, maar geen reden zou je denken dat de accu zo snel leeg raakt.
De knullen van de boot zeggen dat ze de accu kunnen opladen. Eerst duwen ze de auto in de boot. Immers moet de boot vertrekken. Doe het in zijn vrij, handrem omlaag. Ze duwen, maar krijgen de auto niet over de drempel. Wat blijkt . . .  ik had de handrem niet goed omlaag. Dat was natuurlijk gewoon om te testen hoe sterk ze waren. Ahum.

Al snel komen ze met de startkabel aan en laat ik de auto stationair draaien.


De volgende boot is groter. Na twee uur wachten, varen we tussen de bergen en heuvels door. Het uitzicht is zo indrukwekkend. Dan is er sneeuw en dan is er zon. Bipolair weer noemen sommigen het hier. Prachtig grote partijen wolken wisselen zich af. Het is koud. Als enige gaan we het dek op. Ik ben nu in Noorwegen. Ik ben hier nu. Dan moet ik niet binnen blijven. 

Daarna ga ik nog een paar kort naar buiten. Het waait flink. Een keer besluit ik, al is het maar voor een minuut mijn camera niet mee te nemen. Ik houd van foto’s maken. Ik heb niet voor niets autonome beeldende kunst, richting (conceptuele) fotografie gedaan. Maar soms, even zonder, wat erg lastig voor mij is, is gezond.



Hoe zwaar ook. Ik voel alsof ik voor het eerst echt op reis ben. Echt elders ben. De huizen worden zeldzamer en staan verloren in een wijds landschap. De wegen slingeren en glijden helaas.

Een keer glijd ik flink. Uit de tunnel kom ik gereden. Ik rijd al een stuk zachter dan mag en uren ging het goed. Er is geen sneeuw, ijs of flinke plassen op de weg te zien. Er staan auto’s stil. Net voorbij de bocht. Ik rem. In plaats glijd ik naar voren. Ik zie dat ik ga botsen. Ik kijk snel naar de linkerbaan en schat in dat ik het kan halen, zelfs al zou er een auto verderop aankomen. Ik glijd links langs het busje naar rechts en kom met moeite net voor de volgende auto tot stilstand. Geschrokken parkeer ik. Ik zie verderop de reden van stilstaan. Een vrachtwagen staat stil en begint langzaam te rijden. Waarschijnlijk ook geslipt.

Ik probeer weer verder te gaan, maar zelfs vanuit de één glijd ik weg en ook al rem ik nauwelijks, de rem werkt niet. Als de meeste schrik eruit is, ga ik verder en als er niemand achter me zit, probeer ik de rem een paar keer uit om er zeker van te zijn dat het niet aan de rem zelf ligt.

Ik kom laat en moe in Bodø aan. Mijn host helpt me met van alles uit de auto halen en we voelen er snel thuis.



Nu zitten we nog meer in het noorden en moet ik weer denken: waarheen en wat nu?