Waar werkelijkheden en onwerkelijkheden raken

Het uitzicht, het tekenen, het coachen, het overdenken (Lavangen en Gibostad 4-6 april)

Meeuwen vliegen langs, over het water waar bootjes liggen in een kleine haven. Daarachter heuvels en bergen nog volop wit. De wegen waren beter begaanbaar dit laatste stukje. 

Dit keer reden we maar een ruime twee uur, met een langere tussenstop na anderhalf uur. Daar gingen we naar de bibliotheek Engelse boekjes lezen.
Even later komt een schuchtere man de sleutel geven van zijn huis. Hij moet nog werken en we konden in dit stadje, dat op de route ligt, de sleutel ophalen.

We eten nog een patatje en rijden nog een half uur.



Het huis ruikt oud en staat vol met allerlei spullen. De woonkamer kijkt uit op het uitzicht dat ik net beschreef. Het huis staat vlakbij het water, dat wanneer je door zou varen in de zee terecht zou komen.

We hebben net gelezen wat heel toepasselijk voelt in een huis met stapels boeken. Zij in een vogelboekje. Ik in een reisverslag van Oliver Sacks.



Gisteren zaten we nog met twee anderen in de kantine naast de supermarkt te tekenen. Diegene die het georganiseerd had, had een lijst met thema’s opgeschreven. Mijn meid maakt daar gretig gebruik van.

Na even niet tekenen is het wel weer fijn om te doen, alhoewel ik altijd na een uur er wel weer klaar mee ben. Mijn meid kan niet stoppen en kan uren door. 

Onze host vertelt dat ze vijftien jaar bij de politie heeft gewerkt. Hoe levens kunnen veranderen. Hoe alles ons vormt, van het geplande tot ongeplande.



Waar we nu zijn verblijven we twee nachten in principe. Het wordt weer flink zoeken geblazen. Wellicht kunnen we langer blijven. Dat hangt van de host af. We zijn ruim twee uur van Tromsø vandaan, waar ik nog naartoe wil. Daarna zou ik rust willen. Een maandje op één plek zijn. Nog verder naar het noorden? Terug via Finland naar Zweden waar het goedkoper is?
Het landschap, het afwisselende, het minder perfecte en het ruigere spreekt me meer aan aan Noorwegen. Als ik voor mannelijk schoon zou kiezen, is Zweden meer mijn land. Aangezien mijn hoofd vol van iemand is, zou dat er niet toe moeten doen, maar zelfs daarvan afleiding zou gezond zijn.



Terwijl ik naar een boot kijk die langs komt varen, voel ik me saai. Alsof ik zelfs mezelf verveel. Waardoor dat komt, weet ik niet. Word ik geestelijk té weinig onderhouden? Waren eerdere host zo verfrissend leuk, grappig en energiek, dat ik de saaiheid niet kan verdragen? Word ik maandelijks en mat dat even alles af? Doe ik qua werk niets spraakmakends?
(
Het blijkt uiteindelijk vooral door hem te komen. Daar kom ik even later achter. Het verklaart weer veel, al zal ik verder er hier niets over verklaren.
 Behalve dat mijn intuïtie bovenaan mijn resumé zou horen.)

Eergisteren gaf ik weer coaching. Dat ik echt iemand kon helpen, deze dat ook zei, gaf me energie. Dat ik vrienden echt gewichtige dingen zie doen, zoals dieren redden, is waar ik geregeld voel dat ik tekort kom. Ik voel me wel een vrije geest, maar die hebben ook graag wat om handen. 

Een vent omhanden heb ik al niet letterlijk, maar ook echt waardevolle toevoeging in levens ook niet. Al krijg ik via social media wel mensen, vooral vrouwen die lieve en leuke berichten sturen. Die me stoer vinden dat ik op deze manier reis met mijn dochter.
Vinden mannen mij niet stoer? Of is hun eigen stoerheid in het geding, dat ze dat niet zouden zeggen?

 Of schamen ze zich als ze hun ouderschap en het leven en liefde zelf benoemen als belangrijkste?

Als ik weer een boek lees van een man die alleen mannen geleerden e.d. benoemt en waardeert, ben ik soms wat klaar met deze eenzijdigheid.

Misschien voel ik mij eenzijdig of kom ik in de stilte van het Noorden terecht. Als iemand met meer een Turks temperament, passie, of ergens ertussenin, ben ik wellicht niet op mijn plek. Ik zocht echter niet mijn plek in het nu. Ik zocht naar landschappen en ervaringen. Dat dames en heren, jongen en meisjes en huns en hens, mede planeet aarde bewoners, lukt best aardig.